Τα πάντα μετρούν οι ποιητές –τα αποτσίγαρα, τις συλλαβές, τα χρήματα. Όμως, κάτι γλιστράει από τα δάχτυλα, όπως ο χρόνος στην κλεψύδρα. Το αφήνουν φιλοδώρημα, πάνω στον λογαριασμό, στην άκρη της λαδόκολλας.

Το σούρουπο, αξύριστοι, απλώνουν στο σχοινί κάτι άπλυτα. Μετά, ξηλώνουν τη ραφή σ΄ ένα παλιό τους πανωφόρι, να μπάζει όταν φυσάει.
Ανοίγουν τα παράθυρα, της νύχτας να μυρίσουν τα απόνερα. Ένα ζαρκάδι βάζουν στον σημάδι –θάβουν με επιμέλεια κάθε πειστήριο. Υψώνουν το ποτήρι στην υγεία σου.

Και όπως ανάβει κόκκινη η καύτρα, στην τελευταία ρουφηξιά, κάποτε αγαπούν, όπως η πυρκαγιά που δεν ρωτάει, όταν ανάβει στο στερέωμα.