“Το όνομά σας;”. “Μαριάνθη”, απάντησα και έγραψε στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου με καλλιγραφικά γράμματα, “Στη Μαριάνθη. Με εκτίμηση. Αλέξης”. Μου έδωσε το βιβλίο χαμογελώντας και συνέχισε με την κυρία πίσω μου.

Ο κόσμος πολύς και σχεδόν όλες γυναίκες. Σε αυτές στηρίζεται ο εκδοτικός κλάδος. Εγώ αποτελώ εξαίρεση. Βαριέμαι το διάβασμα. Τις βλέπω στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε χώρους αναμονής, στις παραλίες, με τόμους ολόκληρους και απορώ με την όρεξή τους. Οι καλύτερες ιστορίες γράφονται στα άρλεκιν. Ξέρεις τι να περιμένεις, ποτέ δεν σε προδίδουν, έχουν μέγεθος τσέπης και λίγες σελίδες.

Πώς βρέθηκα σε λέσχη ανάγνωσης; Ας όψεται η Εύη, φίλη και συνάδελφος που βοηθάει εθελοντικά στη βιβλιοθήκη του Δήμου. Έτσι απέκτησα την αφιέρωση στο: “Όλες τους είναι υπέροχες”, του Αλέξη. Έπεσε το μάτι μου πρώτα στον αριθμό των σελίδων, εκατόν εβδομήντα έξι. Ήταν πολλές, το αγόρασα όμως για την αφιέρωση από τον ωραίο συγγραφέα.

Η φωτογραφία του στην εσωτερική σελίδα του εξωφύλλου καθόλου στημένη. Άνετος, με ελαφρύ μειδίαμα, φορούσε τζιν παντελόνι και βερικοκί πουκάμισο.

Μόλις έφτασα σπίτι έβαλα να φάω κάτι στα γρήγορα και έπιασα το κινητό να τον γκουγκλάρω. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα μπορεί να μάθει κανείς στο ίντερνετ. Αληθινά και ψεύτικα. Αλέξης Γαλανός, βιβλία, διακρίσεις, συνεντεύξεις. Προσωπική ζωή; Σχέση; Σύζυγος; Τίποτα. Ψάχνω για λογαριασμούς του στα σόσιαλ. Τζίφος. Το μόνο που έμενε ήταν να τον διαβάσω.

Σάββατο πρωί έφτιαξα τον καφέ μου, ξάπλωσα στον καναπέ, σκεπάστηκα με την πιο χουχουλιάρικη κουβέρτα και ξεκίνησα να διαβάζω. Ήταν διηγήματα με ζωές γυναικών. Όλες είχαν κάτι από μένα. Ακόμα κι αυτές που δεν είχαν καμία σχέση με μένα. Πώς ένας άντρας μπορεί να γράφει έτσι για μας; Να μας καταλαβαίνει τόσο καλά; Να περιγράφει τις πιο μύχιες σκέψεις μας;

Ρουφούσα τις σελίδες αχόρταγα αντί για τον γαλλικό που πάγωνε δίπλα μου στο τραπεζάκι. Έφτασα στη μέση του βιβλίου και αποκοιμήθηκα. Είδα όνειρα πολλά και όλα με τον Αλέξη. Ξύπνησα και συνέχισα το διάβασμα. Μέχρι τα χαράματα που το τελείωσα  ο συγγραφέας είχε γίνει ο τέλειος εραστής και σύντροφος. Έπρεπε να τον συναντήσω ξανά και η ευκαιρία δόθηκε σύντομα στα εγκαίνια του εκδοτικού οίκου.

Οι συγγραφείς καμάρωναν σαν τα παγόνια κρατώντας τα βιβλία τους, παίρνοντας πόζες για φωτογραφίες. Όχι όμως εκείνος. Στεκόταν σε μια γωνία με το ίδιο βερικοκί πουκάμισο της φωτογραφίας και συνομιλούσε με μια κυρία. Πλησίασα περιμένοντας να τελειώσει μαζί της. “Είμαι η Μαριάνθη” είπα, όταν έμεινε μόνος. “Δεν ξέρω αν με θυμάστε, από τη λέσχη ανάγνωσης πριν λίγες μέρες”. “Α, μάλιστα” χαμογέλασε. “Συγχαρητήρια, πολύ μου άρεσε το βιβλίο σας.” “Χαίρομαι”, ήταν η απάντησή του. “Ξέρετε μού έκανε εντύπωση πόσα πολλά ξέρετε για τις γυναίκες” συνέχισα. “Πρόκειται για μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, η μητέρα μου, η γιαγιά μου, οι αδερφές μου…” “Οι σχέσεις σας”, τον έκοψα. Παύση. “Ιδανικός σύντροφος” λέω και φτιάχνω τη φράντζα μου με νάζι.”Αυτό δεν το ξέρω” είπε κοφτά. “Σπανίζουν άντρες σαν και εσάς.” Και τότε χαμήλωσε τα μάτια. Όμορφος, μετριόφρων και ντροπαλός. Βρήκα τον άντρα των ονείρων μου. Και τότε εμφανίστηκε ο εκδότης του που τον τράβηξε από το μπράτσο για να τον γνωρίσει σε κάποια από τα παγόνια. “Η επόμενη παρουσίαση;” ρώτησα. “Σύντομα, σύντομα”, είπε ο εκδότης φεύγοντας βιαστικά, με τον Αλέξη να τον ακολουθεί.

Αδημονούσα για την επόμενη συνάντηση, που σίγουρα θα κατέληγε σε ένα ωραίο wine bar κάπου στο κέντρο. Και μετά ποιος ξέρει;  Όλα τα είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου. Ιστορία άρλεκιν κανονική.

Οι μέρες περνούσαν και εγώ είχα διαβάσει το βιβλίο τρεις φορές. Σύνολο, πεντακόσιες είκοσι οκτώ σελίδες. Έπρεπε να τον εντυπωσιάσω.

“Τα έμαθες για τον Γαλανό”;  δεν κρατιόταν η Εύη το πρωί της Δευτέρας. “Τι έπαθε;” πετάχτηκα από την καρέκλα μου. “Έκανε coming out!”. “Τι έκανε;”. “Χθες το βράδυ στην εκπομπή που βγάζουν τα εσώψυχά τους είπε ότι είναι γκέι.” “Γκέι;”. “Ναι και είπε ότι πήρε την απόφαση να μιλήσει δημόσια εξαιτίας μιας αναγνώστριας, που τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να σταματήσει να δίνει λάθος εντυπώσεις και να μιλήσει για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό”. “Αλήθεια;” είπα και η ανάσα μου κόπηκε. “ Θα του την έπεσε άγρια η τύπισσα” συνέχισε η Εύη. “Δεν μπορεί” ψέλλισα. “Διακριτικά και γλυκά έγιναν όλα, όπως το βερικοκί χρώμα του πουκαμίσου του που τόσο τού πήγαινε!”. Η Εύη με κοιτούσε απορημένη.

Βιογραφικό:

Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα. Σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το μεταπτυχιακό μου είναι στις Ευρωπαϊκές Σπουδές και εργάζομαι στο Υπουργείο Εσωτερικών. Η ενασχόλησή μου με τη θεατρική γραφή ξεκίνησε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία το 2019 και για τρεις χρονιές. Μέχρι σήμερα έχω γράψει δώδεκα θεατρικά έργα και ένα σενάριο, κάποια από τα οποία έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας “Η Επίδειξη” πήρε το 3ο βραβείο από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος το 2020. Το θεατρικό μου έργο “…στο Café” που πήρε έπαινο το 2021 από τον φιλολογικό σύλλογο “Παρνασσός” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις βακχικόν. Μερικά από τα έργα μου έχουν παρουσιαστεί σε αναλόγιο από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, ενώ το θεατρικό μου “Η Μεγάλη Αποστολή” παρουσιάστηκε σε αναλόγιο τον Μάιο στην Οξφόρδη και τον Νοέμβριο θα παρουσιαστεί στο Λονδίνο. Κάποια κείμενά μου πεζά έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.