Γιαννούλης Χαλεπάς
Όλα σωπάσανε
θα έσπαγαν ίσως σε λίγο
μου ήρθε στο νου ο Γιαννούλης Χαλεπάς
βγαλμένος μέσα από τη Μήδεια του
ένα αποσβωλωμένο απόγευμα
τίποτα δεν ανέμιζε στις στέγες
κίνησα να πάω να τον βρω
με βρήκα να ζω σαν το γλυπτό
μάρμαρο σπασμένο στα χέρια του εγώ
με γέμισε κύτταρα
μου πέρασε το σαγόνι
μου χτύπησε λάθος το μάτι το καλό
μα εγώ τον συγχωρώ
και στο στόμα τον φιλώ
αυτόν που μοιάζει με θεό
