Τοκετός

ερπετό μιας χειμερίας
γεννιέται το σώμα μου
αρχαϊκό
βαρύ και ομιχλώδες

γυμνή τώρα
κι έξω από το λαγούμι
για χάρη του Ήλιου

Ήλιοι της αττικής
μες τα χελιδονίσματα

Ανάσταση σφύζει

το γεράνι στο χέρι σου

Ξυπνά η ερχόμενη Άνοιξη

κι όπου σε βρει

σε κοκκινίζει

Νυχτερινό

Μου το γάβγισε ο σκύλος

Το λάλησε το κοτσύφι χαράματα
πάνω σε νεαρό αγιόκλημα
το βάσταγε σε λεπτό κλαρί και φύλλο
Το έθαψε στα χώματα
στις ρίζες

σαπίζω

πετάρισε πάνω απ’ το σαγόνι μου
παγώνι σκιερό, του μουσείου

Μισή μελαγχολική Μ. Σάββατο
σε ξυπνά
Η άλλη μισή του ήλιου
της θάλασσας και του γαϊτανιού

μηχανικά
σε θυμάται

Γύριζε γαϊτάνι
γύριζε
ανέβαινε τη σκάλα
ανέβαινε

Πλάτος (σε σχήμα)

Από ‘δω περνάνε τα νερά
καθώς σε αφηγούνται
Με είπαν ισοσκελές
από την μέση και κάτω
με ανοιχτά τα πόδια
Με είπαν τρίγωνο

καβάλα στην πέτρα
προγονική και παρόν

μου λείπουν μικρά άνθη
των μαλλιών
για τη χάρη

Μετά πάλι στο χώμα
ορυκτό και σύγκρουση

είπαν
πως τώρα ρίζα οπωροφόρου είσαι
και στήλη
με το ένα πόδι σου βαρύ κι ασήκωτο
ν’ αναγκάζεσαι