25 Υδάτινα διαμάντια
Ανοίγοντας τη συλλογή διηγημάτων «Το σπίτι στη ράχη ενός ψαριού κι άλλες υδάτινες μικρές ιστορίες» της Σοφίας Τριανταφυλλίδου, ανακαλύπτει κανείς εικοσιπέντε μινιατούρες, υδάτινα κομψοτεχνήματα, αληθινά διαμαντάκια γραφής. Η ικανότητας της συγγραφέα να χτίζει κόσμους γεμάτους συμβολισμούς, στους οποίους η καθημερινότητα μεταμορφώνεται και αποκτά ποιητική διάσταση μαγεύει τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Το υδάτινο στοιχείο που διατρέχει τις ιστορίες δεν αποτελεί απλώς φόντο, αλλά αναδεικνύεται σε αρχέτυπο, σε σύμβολο ρευστότητας και ανατροπής.
Η συγγραφέας, εμπνεόμενη από τον μαγικό ρεαλισμό, δημιουργεί αφηγήσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην ονειροπόληση και την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες της -άνθρωποι, ζώα ή αντικείμενα- δεν περιορίζονται από φυσικούς ή λογικούς κανόνες. Αντίθετα, μεταμορφώνονται, δρουν και αλληλεπιδρούν με τρόπο που ανατρέπει τη συνηθισμένη αντίληψη του κόσμου. Έτσι, οι ιστορίες γίνονται ένα πεδίο όπου το παράδοξο δεν ξενίζει, αλλά καλεί τον αναγνώστη να βουτήξει βαθύτερα στις νοηματικές και συναισθηματικές του διαστάσεις.
«Στη ράχη ενός ψαριού ήθελα το σπίτι μου και, επιτέλους, το κατάφερα. Όταν το ψάρι βυθίζεται στα ανοιχτά, γαντζωμένη στα βράγχιά του, δανείζομαι το οξυγόνο του και άλλοτε σουλατσάρω στα κοιλιακά του πτερύγια, άλλοτε κάνω τραμπάλα στην ουρά του και άλλοτε πιάνω ξαφνικά το τιμόνι και γίνομαι καπετάνιος του…» Το σπίτι στην ράχη ενός ψαριού, σελ.13
Η Τριανταφυλλίδου καταφέρνει, μέσα από την ακρίβεια και την οικονομία του λόγου της, να πυροδοτεί τη φαντασία του αναγνώστη. Οι εικόνες που δημιουργεί μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής γεμάτους χρώματα, φως και κίνηση, που θυμίζουν πολύ το εξαιρετικό έργο της Φωτεινής Χαμιδιελή που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου. Οι περιγραφές της, αν και λιτές, είναι εξαιρετικά δυνατές, προκαλώντας αισθήσεις και συναισθήματα που ταξιδεύουν τον αναγνώστη σε έναν κόσμο γεμάτο ζωή και ενέργεια.
Σε αυτή την αλληγορική αφήγηση, η μελαγχολία συνυπάρχει με την τρυφερότητα. Οι ιστορίες κουβαλούν έναν υπόγειο πόνο για τις ματαιώσεις της ζωής, αλλά παράλληλα εκφράζουν την ελπίδα για αναγέννηση και υπέρβαση. Το σπίτι στη ράχη του ψαριού γίνεται σύμβολο μιας εσωτερικής αναζήτησης, μιας προσπάθειας να βρει κανείς καταφύγιο σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
«Ήταν μια απίστευτη βραδιά. Δεν καταλάβαινα αν είμαι ξύπνιος ή ναρκωμένος. Όταν όμως μια από τις εργάτριες άρχισε να βγάζει από τον αφαλό της μεταλλικές κλωστές και να πλέκει μ’ αυτές μια θηλιά, κατάλαβα ότι εκείνη προοριζόταν για τον λαιμό μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι έντρομος» Υφάντρες, σελ.12
Με τη συγκεκριμένη συλλογή, η Τριανταφυλλίδου δεν προσφέρει απλώς ένα σύνολο ιστοριών. Προσφέρει μια εμπειρία ανάγνωσης που ξεπερνά τα όρια του συνηθισμένου και μεταφέρει τον αναγνώστη σε νέες διαστάσεις. Ο κόσμος της δεν είναι απλώς ένας χώρος φαντασίας. Είναι ένας χώρος όπου το φανταστικό γίνεται μέσο για να ανακαλύψουμε βαθύτερες αλήθειες για τη ζωή, τη φύση και την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Αρχίζω να ουρλιάζω βοήθεια, μα δε βγαίνει ήχος. Τρέμω ολόκληρη, οι τρεις άντρες γίνονται βλοσυρές νυχτερίδες και πετούν από πάνω μου. Πριν καταφέρουν να ρουφήξουν το αίμα μου, ξυπνώ. Είναι πρωί, τρέχω στο παράθυρο, είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα χείλη μου σχηματίζουν από μόνα τους τη λέξη όχι. Όχι επαναλαμβάνω δυνατά για να το ακούσω κι εγώ και μία άγρια χαρά με κατακλύζει» Οι Τρείς μνηστήρες, σελ. 33
Κάθε ιστορία αποτελεί ένα κάλεσμα για εξερεύνηση. Η συγγραφέας δεν παρέχει εύκολες λύσεις ούτε κλείνει τις αφηγήσεις της με οριστικό τρόπο. Αντίθετα, αφήνει χώρο στον αναγνώστη να σκεφτεί, να αισθανθεί και να δώσει τη δική του ερμηνεία. Αυτή η «ανοιχτότητα» είναι που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει και να αφήνει μια βαθιά εντύπωση, καλώντας μας να επιστρέψουμε στις σελίδες του ξανά και ξανά.
«Το σπίτι στη ράχη ενός ψαριού κι άλλες υδάτινες μικρές ιστορίες» είναι μια πρόσκληση σε έναν κόσμο όπου η φαντασία γίνεται όχημα για την αυτογνωσία και η λογοτεχνία μια γέφυρα προς το ασυνείδητο. Η Σοφία Τριανταφυλλίδου, με την ευαισθησία της και την ξεχωριστή της ματιά, μας οδηγεί σε υδάτινα τοπία που καθρεφτίζουν τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχής. Οι ιστορίες της αφήνουν ένα ίχνος —σαν σταγόνες νερού πάνω σε γυαλί— που επιμένει να λάμπει ακόμα και αφού κλείσει το βιβλίο. Και αυτό το ίχνος, είναι η δύναμη της λογοτεχνίας που μας συγκινεί, μας ταράζει και τελικά μας αλλάζει.
Η Ελένη Καραγιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στις Επιστήμες Αγωγής. Ζει στη γενέθλια πόλη της και εργάζεται ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής για εφήβους και είναι υπεύθυνη έκδοσης του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού ΓΡΑΦΕΙΝ. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε συλλογικές ανθολογίες. Έχει εκδώσει δύο παραμύθια, μία συλλογή διηγημάτων και έχει επιμεληθεί το συλλογικό βιβλίο των μαθητών της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι με τον τίτλο «120 + 2 teenγραφήματα».
