Ο Πόνος Είναι Ο Ιησούς

Η εβδομάδα των Παθών όλο και πλησίαζε

Όλοι ωστόσο ένιπταν τας χείρας τους

Από τα Τέμπη ως την Γάζα

Από την Μόσχα ως τον Γολγοθά

Όλοι ένιπταν τας χείρας τους

Και είπεν ο Ιησούς

“ διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς,

καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον” (Ιω. 19,24)

Τίποτα δεν μου άφησαν

Άλλος κράτησε κάτι για τα γεράματα

Άλλος ήθελε κάτι για τους φτωχούς

Άλλος νόμιζε πως θα με έχουν μαζί τους για πάντα

Όμως εγώ παρέμεινα πένης και ενδεής

Ταΐζοντας τους σάρκα και αίμα στον αιώνα ευγνώμων

Δοξάζοντας τον Πατέρα που λίγο είχα σκονίσει τα πόδια μου στην γη

Κι είχα αφήσει ξέπλεκη την σκέψη στον άνεμο

Φοβάστε τώρα πολλοί που θα το ακούσετε

Μα έτσι ανέβηκα στον Σταυρό

Επειδή τα είχα δώσει όλα για τον έρωτα των ανθρώπων

Επί Του Σταυρού

Και είπεν η γυναίκα

Εγώ δεν είμαι ο εσταυρωμένος αμνός, είμαι η πόρνη

Ανέβηκα ένα ένα τα σκαλιά της προδοσίας

Σχεδόν απελπίστηκα

Σχεδόν μετάνιωσα

Σχεδόν

Όμως Εκείνος έρχεται και μου χαϊδεύει το χέρι κάθε που Τον αναζητώ

Στα βάθη του μυαλού

Στις ανελέητες βελόνες των θεραπευτηρίων

Στον θάλαμο μιας εγκλωβισμένης τομογραφίας

Είμαι η γυναίκα επί του Σταυρού

Γυμνή, προ του λιθοβολισμού

Η κλέφτρα της χάρης η αιμορροούσα, η συγκύπτουσα, είμαι η νεκρή Κόρη του Ιαείρου

Δοξολογώ σε κάθε πόνο, σε κάθε οδύνη χάνω τον σφυγμό

Κι οι προσευχές μου δεν σταματούν ούτε μπροστά στις πέτρες τους

Το πρώτο ποίημα, Ο Πόνος Είναι Ο Ιησούς, είναι χαρισμένο στην Αγγελική Μάγκου για την έμπνευση του τίτλου και την φιλία. Το δεύτερο, Επί Του Σταυρού, στην γιατρό μου, Ογκολόγο Αγγελική Σφήκα, για την πολύτιμη φροντίδα.  

Και τα δύο περιλαμβάνονται στην αδημοσίευτη σύνθεση Προφητικόν.