Ο “Μεγάλος Θεός Μπράουν” είναι ένα δράμα σε τέσσερις πράξεις, συμπεριλαμβανομένου ενός προλόγου, γραμμένο από τον Ευγένιο Ο’Νηλ και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1926. Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των πρωτοποριακών πειραματισμών του Ο’Νηλ με το εξπρεσιονιστικό θέατρο, αξιοποιώντας πολλαπλά προσωπεία – μάσκες για να αποκαλύψει και ταυτόχρονα να αποκρύψει την ιδιωτική και δημόσια περσόνα των ηρώων, καθώς και τη μεταβαλλόμενη φύση του εσωτερικού τους κόσμου.

Ο κεντρικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από δύο αντιμαχόμενους χαρακτήρες: τον Γουίλιαμ (Μπίλυ) Μπράουν, έναν μέτριο αρχιτέκτονα, και τον Ντάιον Άντονυ, έναν ταλαντούχο αλλά αχρείο καλλιτέχνη. Και οι δύο είναι ερωτευμένοι με τη Μάργκαρετ, η οποία επιλέγει τον Ντάιον, καθώς την ελκύει η σαγηνευτική, κυνική μάσκα που παρουσιάζει στον κόσμο. Ωστόσο, όταν εκείνος αφαιρεί τη μάσκα του για να αποκαλύψει την πνευματική και καλλιτεχνική πλευρά του, εκείνη τον αποστρέφεται.

Απογοητευμένος επειδή δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την καλλιτεχνική του υπόσχεση, ο Ντάιον βυθίζεται βαθύτερα στις αυτοκαταστροφικές του συνήθειες και σύντομα πεθαίνει. Ο Μπίλυ, ζηλεύοντας το ταλέντο του Ντάιον, κλέβει τη μάσκα του και υιοθετεί την προσωπικότητά του. Παντρεύεται τη Μάργκαρετ, η οποία πιστεύει ότι είναι ο Ντάιον. Τελικά, ο Μπίλυ κατηγορείται για τη “δολοφονία” του παλιού του εαυτού και πυροβολείται. Η Μάργκαρετ συνεχίζει να λατρεύει τη μάσκα του Ντάιον, αγνοώντας την πραγματική ταυτότητα του Μπίλυ.

Αυτό το έργο του Ο’Νηλ επισημαίνει τη διττή φύση της ανθρώπινης ταυτότητας και τις μάσκες που φοράμε για να κρύψουμε ή να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό.