Πριν από λίγες μέρες είχα την ευτυχία να μάθω πως υπάρχετε στον πλανήτη μας: πράσινα μάτια, καστανά μαλλιά, ντελικάτη ύπαρξη – ο Θεός να με φυλάει! Μου είπανε μάλιστα πως είσαστε μεταφράστρια τραπέζης και πως χειρίζεστε επιδέξια και με καλλιτεχνική ευαισθησία τις φωτογραφικές μηχανές (εδώ σας θαυμάζω!), αλλά και ως αμαζόνα τα δίκυκλα (εδώ σας τρέμω!). Τώρα λένε ότι θέλετε να μάθετε να χειρίζεστε τέλεια, σαν τα δίκυκλα, και τα δίποδα – και ιδιαίτερα εκείνα που στη ζωολογία η επιστημονική τους ονομασία είναι «άνδρες». Γιατί είναι αλήθεια πως όσο καλύτερα χειρίζεται μια γυναίκα αυτό το δίποδο, τόσο πιο βέβαιη θα πρέπει να είναι πως θα κάνει έναν γάμο πετυχημένο και τη ζωή της ευτυχισμένη. Έτσι λοιπόν βρήκαν εμένα, που, όπως σας είπαν, ταιριάζουμε πολύ, γιατί είμαστε και οι δυο καλλιτεχνικές φύσεις: εσείς με τις φωτογραφίες, τις σούζες και τα μαρσαρίσματα, και εγώ με τη ζωγραφική και την ποίηση. Μόνο που πιο σωστή θα ήταν η πληροφορία που σας έδωσαν, αν είχαν την ευγενή καλοσύνη να σας πουν την αλήθεια: ότι κάποτε ως μαθητής στο σχολείο ζωγράφιζα και έγραφα ποιήματα. Τώρα, κακά τα ψέματα, δεν είμαι για τέτοιες πνευματικές και καλλιτεχνικές ενασχολήσεις. Άλλωστε, δεν μου λείπει καθόλου το θάρρος να πω, με αδυσώπητη ειλικρίνεια, ότι ασχολούμαι με κάτι που μου χαλάει τη διάθεση για οποιαδήποτε πνευματική απασχόληση – τη φροντίδα του άρρωστου πατέρα μου. Όταν η ζωή μπαίνει απρόβλεπτα στη μέση, τότε συμβαίνει αυτό που λέει ο νομπελίστας ποιητής: «τα φριχτά σηκώνει η γη κι η ψυχή τα φριχτότερα.».
Από τα λίγα, πάντως, που μου είπαν και έμαθα για τη χαριτωμένη σας ύπαρξη, το πιο βέβαιο, το πιο σταθερό φαίνεται να είναι το όνομά σας. Μα κι αυτό πάλι δημιουργεί προβλήματα. Και το λέω αυτό γιατί, κοπέλα μου, δεν ξέρω αν είστε φτερωτή ή άφτερη… Τι θέλω να πω; Θα το καταλάβετε αμέσως, αν αντέχετε να συνεχίσετε την ανάγνωση. Αντέχετε όμως… Και αντέχετε γιατί είστε και σεις σαν την πρώτη μας μητέρα, την Εύα – πέρα για πέρα περίεργη.
*
Να, λοιπόν, τι θέλω να πω: Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι παράσταιναν τη θεά Νίκη πάντα με φτερά. Και την παράσταιναν έτσι, επειδή δεν ήταν, σαν και σας ίσως, σταθερή και πιστή. Στους πολέμους, δηλαδή, πέταγε πότε στη μια στρατιωτική παράταξη, πότε στην άλλη. Έτσι πότε νικούσαν οι Αθηναίοι, πότε οι Σπαρτιάτες. Τα φτερά λοιπόν ήταν σύμβολο της αστάθειας που χαρακτήριζε τη θεά. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που οι Αθηναίοι με τον Περικλή έχτισαν επάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης έναν μικρό και κομψό ιωνικό ναό και τον αφιέρωσαν στην «Άπτερον Νίκην», τη Νίκη δηλαδή τη σταθερή κι όχι τη φτερωτή και άστατη.
Πιστεύω τώρα να καταλάβατε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, όταν μου είπαν πως το όνομά σας είναι Νίκη και δεν μου διευκρίνισαν αν είστε φτερωτή ή άφτερη… Αυτό βέβαια με έβαλε σε πολλές σκέψεις και οι πολλές σκέψεις, όπως ήθελε να πιστεύει και να υποστηρίζει ο Όσκαρ Ουάιλντ, «σκοτώνουν άνθρωπο». Μπήκα τότε στον κόπο να ξαναβρώ τους πληροφοριοδότες μου και να επιμείνω σε αυτή τη διευκρίνιση. Και η διευκρίνιση αυτή δεν ήταν καθόλου ευχάριστη για έναν συνετό άνθρωπο. Έλεγε δηλαδή πως είστε φτερωτή – και μάλιστα ακούραστη στο πέταγμά σας… Με συμβούλεψαν τότε πως το μόνο που μου μένει είναι να μαδήσω τα φτερά σας. Και τούτο γιατί, όπως διατείνεται η αστική τάξη που ρυθμίζει την κοινωνική μας ζωή, η σταθερότητα πρέπει να γίνει κάποτε και γυναικεία αρετή. Είτε όμως είναι αλήθεια αυτά που μου είπαν, είτε κακολογίες για το ωραίο φύλο, δεν με βρίσκουν καθόλου σύμφωνο. Γιατί μια άφτερη Νίκη, αγαπητή μου, είναι μια ανάπηρη Νίκη. Και τέτοια Νίκη έχει οπωσδήποτε χάσει τη θεϊκή της ιδιότητα, που σε κάνει να την κυνηγάς σαν τρελός, ενώ αναρωτιέμαι αν είχε δίκιο ο Μαρκήσιος ντε Σαντ που έλεγε σε ένα από τα βιβλία του τούτο το βαθυστόχαστο: «Τίποτα γλυκύτερο από την άπιστη γυναίκα». Και δεν έχει, νομίζω, άδικο, γιατί στα ερωτικά μαγειρέματα η μπαμπεσιά είναι απαραίτητη σαν το αλάτι και το πιπέρι.
Τα ωραία λοιπόν, αγαπητή μου, δεν είναι ποτέ σταθερά. Και εσείς μάλιστα, που έχετε και χαίρεστε τον επίζηλο τίτλο της μεταφράστριας τραπέζης, θα πρέπει να ξέρετε, και λόγω φύλου, αλλά και από πείρα καθαρά επαγγελματική, πως η γυναίκα – είτε Νίκη τη λένε, είτε Σοφία, είτε Αρετή – είναι σαν τη μετάφραση: όσο πιο πιστή τόσο πιο άσχημη, όσο πιο άπιστη τόσο πιο όμορφη.
—————————-
