Σε κάποια φάση της μακρόχρονης ζωής μου είχα για συντροφιά  στο σπίτι μου ένα σκύλο. ΄Εζησε – το έχω πει κι άλλες φορές -κοντά μου δώδεκα ολόκληρα χρόνια.  Όταν έφυγε από τον μάταιο κόσμο μας,  έβαλα σε μια χαρτονένια κούτα ό,τι μου άφησε ο Θάνατος, το σκέπασα με το κιλίμι πάνω στο οποίο συνήθιζε ο φίλος μου να μένει ξαπλωμένος και το ‘θαψα. Δεν σας κρύβω πως για μια στιγμή μου πέρασε απ’ το μυαλό η τρέλα να φέρω και παπά για μια σύντομη επιτάφια δέηση. Και αυτό γιατί ήταν ο πιο πιστός μου φίλος, τακίμι στο κομμάτι  της ζωής που ζήσαμε. Αυτός και το βιβλίο, τις ώρες της μοναξιάς, ήταν πάντα μαζί μου. Δε μου έκανε, λοιπόν, καρδιά να φύγει οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή μου και να μην πω δυο λόγια, μια ευχή ή κάτι να διαβάσω, όπως γίνεται σε τέτοιες στιγμές και με τους ανθρώπους. Επικράτησε, ευτυχώς, μια δεύτερη σκέψη, πιο συνετή, και άλλαξα γνώμη. Άλλωστε, στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει  σελίδα για σκύλους ούτε καν γραμμή. Αντί για παπά, λοιπόν, και Ευαγγέλιο, προτίμησα να κάνω κάτι που δεν έχει, υποθέτω, ξαναγίνει σε αποθανόντα σκύλο.  Άνοιξα  την Οδύσσεια στη ραψωδία ( ρ ) και  διάβασα μεγαλόφωνα – προτού σκεπάσω το σώμα του με χώμα – αυτούς  τους λίγους ομηρικούς  στίχους :

            Κι εκεί που τέτοια λέγανε μιλώντας μεταξύ τους,

           τέντωσε ολόρθα ένα σκυλί τ’ αφτιά και το κεφάλι,

           καθώς πεσμένο  κείτουνταν,  ο Άργος του Δυσσέα,

           που μια φορά τ’ ανάθρεφε μονάχος, μα στην Τροία

           έφυγε πριν να το χαρεί. Και πρώτα οι νιοι το παίρναν

           λαγούς, ζαρκάδια, αγριόγιδα να κυνηγούν, μα τώρα

           παρατημένο κείτουνταν, σαν έφυγε  ο αφέντης,

           στην κοπριά, που ‘ταν σωρός χυμένη εμπρός στις πόρτες

           βοδιών μαζί και μουλαριών, που σήκωναν οι δούλοι

           και το μεγάλο κόπριζαν  μετόχι του Δυσσέα.

           Κι ο Άργος κοίτουνταν εκεί τσιμπούρια φορτωμένος.

           Και τότε όπως μυρίστηκε κοντά του το Δυσσέα,

           κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ’ αφτιά του,

           όμως δεν είχε ανάκαρα να τρέξει πια κοντά του.

Αυτοί ήταν οι ομηρικοί στίχοι, σε  μετάφραση ΖΗΣΙΜΟΥ ΣΙΔΕΡΗ, που διάβασα μπροστά στον ανοιχτό τάφο του, και έκλεισα αυτή την απαγγελία με τούτη την αποχαιρετιστήρια ευχή: «Καλό  ταξίδι, φίλε μου, και καλή αντάμωση με τον Άργο! Θα τον αναγνωρίσεις εκεί που πας σε οποιονδήποτε άλλο σκύλο».  Τρελός; Ίσως. Όχι όμως φονιάς των σκύλων, που δεν μου φταίνε σε τίποτα.

Όλ’ αυτά τα θυμήθηκα την εποχή που η δολοφονία του  Όλιβερ της Αράχοβας  είχε γίνει κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων για μέρες, πρώτο θέμα σε μεγάλα  sites , θέμα σε εφημερίδες, χιλιάδες αναρτήσεις  στα  social media, συγκεντρώσεις στην Αράχοβα και απειλές για μποϊκοτάζ.  Μια υπόθεση που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία, αλλά λόγω άγνοιας της κτηνιατρικής υπηρεσίας για τη διενέργεια νεκροψιών, με τις φιλοζωικές  οργανώσεις  να κάνουν  παράλληλα  λόγο για συγκάλυψη, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει βαλτώσει. Αυτό όμως που κάνει ακόμη πιο μεγάλη εντύπωση είναι η απίθανη ανακοίνωση της   Ελληνικής Αστυνομίας,  όπου γίνεται  λόγος για δαγκώματα από αγέλες σκύλων, που στην πραγματικότητα  δεν υπήρχαν. Μάλλον  θα είχαν « διαβάσει »  τον Ασπροδόντη του Τζακ Λόντον,  πρωτεξάδελφο, θα ΄λεγε κανείς, του Όλιβερ. Εκεί ο  μεγάλος αμερικανός συγγραφέας μιλάει  ξεκάθαρα για τέτοια δολοφονική επίθεση σκύλων και δικαιώνει τον ισχυρισμό της Αστυνομίας: « (Ο  Ασπροδόντης), κυνηγημένος  από τα σκυλόδοντα της αγέλης, άφηνε και αυτός συνεχώς τα σημάδια των δοντιών του πάνω τους». Προσωπικά, δεν με εκπλήσσει η ανακοίνωση της αστυνομίας, η οποία, αρκετές  φορές, όταν  πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία και υπάρχουν  ευθύνες  για υψηλά ιστάμενους, ενεργεί σχεδόν πάντα με στόχο τη συγκάλυψη, καταφεύγοντας σε λύσεις όπως αυτή της δολοφονίας του Όλιβερ – δεν φταίει, δηλαδή, κανείς, ήταν η κακιά η ώρα… Δεν πρέπει, ωστόσο, να παραλείψω ότι από την πλευρά της δικαιοσύνης, η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, καλή της ώρα της γυναίκας, είχε επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο, είχε παρέμβει επανειλημμένα και είχε δώσει εντολή για διπλή κατεπείγουσα  έρευνα, ενώ είχε ασκηθεί και ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, σύμφωνα με τη νέα τροποποίηση του νόμου για την ασφάλεια των ζώων. Δε βαριέσαι, σε   αυτό   τον   τόπο   όπου  « είθισται   να  δολοφονούν  τους ποιητάς », η ζωή των δολοφονημένων σκύλων δεν μετράει, και επομένως το συμπέρασμα δεν αλλάζει, είναι αυτό που λέει κι ο Σαίξπηρ :  Much ado about nothing  (Πολύς θόρυβος για το τίποτα ). Έτσι, για να νομίζει ο απλός λαός ότι έχουμε δημοκρατία και υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη.

Αφού λοιπόν δεν θέλουν να ρίξουν φως στην υπόθεση και να διαλευκάνουν το έγκλημα, ας κάνουν τουλάχιστον αυτό που θα έκανε κάθε πολιτισμένος άνθρωπος: Θα αποτελούσε, νομίζω,  τιμή όχι μόνο  στη μνήμη του  φριχτά δολοφονημένου Όλιβερ, αλλά και  στην  ίδια  την Αράχοβα, για την οποία ο βίαιος θάνατός του και η συγκίνηση που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία  θ’ αποτελούσαν μνημείο ζωοφιλίας και πολιτισμού , αν αποφάσιζε η πόλη να στήσει το άγαλμά του σε ένα από τα κεντρικά σημεία της, για να θυμίζει στους ντόπιους και σ’ εκείνους που επισκέπτονται  την πόλη ότι δεν είναι υποχρεωμένοι ν’ αγαπούν τα ζώα. Αυτό που είναι όμως υποχρεωμένοι είναι να σέβονται τα δικαιώματά τους, αν θέλουν  να λογίζονται πολιτισμένοι  ή   τουλάχιστον   άνθρωποι. Όσο για εκείνους που θεωρούν το άγαλμα υπερβολική  τιμή για ένα σκύλο, καλά θα κάνουν να λάβουν υπόψη τους τούς ανδριάντες που στήθηκαν, κατά καιρούς, για καταπιεστές λαών ή εγκληματίες πολέμου, και υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε μερικά μέρη του κόσμου. Δεν νομίζω λοιπόν  ότι το άγαλμα είναι υπερβολική τιμή για ένα σκυλί του οποίου ο φριχτός  θάνατος από ανθρώπινο χέρι αποτελεί ντροπή τόσο για το πολιτισμό των ημερών μας, όσο και για μια θρησκεία που διατείνεται και σεμνύνεται  ότι από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, « μείζων δε τούτων η αγάπη ».

__________________