Δυο βήματα είσαι μακριά

Από τα γραφικά του καλντερίμια.

                        Κι όμως δε λες, δε γράφεις τίποτε γι’ αυτά,

                       Μα κι ούτε βρήκες τον καιρό

                       Εκεί να περπατήσεις         

                       Και να φλερτάρεις τη Μποέμισσα Μονμάρτρη,

                      Την αγαπητικιά του Ουτριλό.

                                              *

                      Μαράθηκε άραγε η μνήμη;

                      Σε πήρε της σπουδής η κατηφόρα;

                     Ή δε σου είπανε ποτέ

                     Πως το Παρίσι είναι Γιορτή,

                     Είναι Αργία, είναι Σχόλη;

                                           *

                    Όσοι φοβήθηκαν μη γίνουν Λωτοφάγοι,

                    Όπως τόσοι και τόσοι εραστές,

                    Σαν το νερό του Σηκουάνα,

                    Περνάν και φεύγουνε όπως ο Λωτ,

                    Την ώρα που η Φωτοβόλα Πόλη,

                    Σαν άλλη Λωρελάη,

                    Χτενίζεται στο βράχο της Σιτέ.

                                          *

                    Οι άλλοι,

                   Αλίμονο !

             – Κι είναι οι πιο πολλοί κι οι πιο πιστοί

                  Σε  τούτη τη  Σειρήνα-Πόλη –

                  Σαν τον Αγιάννη ζουν   

                  και φθείρονται στον οχετό:

                                   Μetro

                                  Boulot

                                  Dodo.*

* Μετρό, δουλειά και νάνι.