Στίχοι τρυφεροί και στοχαστικοί

Τον Δεκέμβριο η Λουίζα Καλλιγά, που γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε οικονομικά στην Αγγλία και ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο Μένω εκεί (εκδ. Οδό Πανός), όπου ο αναγνώστης θα διακρίνει τρυφερές ματιές πάνω στους ανθρώπους, τη φύση και τη ζωή. Το πρώτο ποίημα, το «Υπάρχει», περιέχει στίχους που είναι κάπως αινιγματικοί σχετικά με την πραγματικότητα γύρω μας και το πώς την αντιμετωπίζουμε:

Υπάρχει μια λαχτάρα

Πού κάνει την ψυχή να πάλλεται

Πού σπέρνει ανησυχία και ανυπομονησία […]

Υπάρχει μια λαχτάρα

που σε μαθαίνει να παραχωρείς τη θέση σου σε Εκείνον.

Προσμονάς ένα τραγούδι  γλυκό να σου χαϊδέψει το κορμί

μια μουσική να σου τρυπήσει τα σωθικά

να πεις ναι αξίζεις να ζεις πραγματικά!

Ο αναγνώστης αναρωτιέται ποιος μπορεί να είναι «Εκείνος». Είναι ο Θεός; Πιθανόν. Διότι η ποιήτρια αντιμετωπίζει την θεότητα με ευλάβεια και στοχαστικότητα. Για τον Θεό διαβάζουμε κάτι στο ποίημα «Αγάπη»:

Υπάρχει  ένα φως εκεί ανάμεσα στα σύννεφα

Άλλοι το λένε Θεό

Εγώ το λέω Αγάπη

Είναι άπιαστο μετέωρο εύθραυστο

Η ποιήτρια επανέρχεται στο ίδιο θέμα στο ποίημα «Στον Θεό», όπου οι στίχοι είναι πάλι αινιγματικοί και απαιτούν προσοχή στην αποκρυπτογράφησή τους:

Έτσι άπλυτη θα πας στον Θεό ψυχή μου; Έλα να σε τρίψω με σαπούνι μυρωδάτο να σε λούζω μες στη δροσιά του πρωινού, να σε στεγνώσω με την πνοή του ανέμου […] Άθλια θέλω να είμαι άθλια διότι μόνο έτσι θα με γνωρίσει ο Θεός…

Συχνά οι στίχοι αποπνέουν ένα άρωμα προβληματισμών σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση που ενδεχομένως κάποιοι μπορεί να την εκλάβουν ως υπαρξιακή αγωνία ή ανησυχία. Αυτό διακρίνουμε στο ποίημα «Θάλασσα»:

Η σιωπή.

Τσαλακώνει την ψυχή κάνει τα κόκκαλα να σπάνε από το βάρος της θολώνει το μυαλό από το σκοτάδι της […]Είμαστε το παρελθόν όχι όχι είμαστε το παρόν, όχι είμαστε το παρελθόν  και το παρόν

μα όχι είμαστε το μέλλον

Ωχ σταματήστε πια λέξεις να μαλώνετε

Μια θάλασσα είμαστε

Αυτό είναι όλο!

Στη συλλογή υπάρχουν ποιήματα για τα ταξίδια, την ελπίδα, τη φιλία, τη βροχή, το φως, τη χαρά, τον άνθρωπο, τη σιωπή, τον χρόνο, τη θυσία, το άδικο. Επιλέγουμε να κλείσουμε το παρόν κείμενο με το ποίημα «Μάνα»:

Θάθελα τούτη την μνήμη να την βρω ξανά

Πάνω από τα σπίτια, στις σκεπές που ατένιζες με τις ώρες […]

Μνήμη της θάλασσας ατελείωτη

Θέλω τούτη την μνήμη να την πω

ΜΑΝΑ

Σε ένα όνειρο βαθύ να χαθώ

Στο βιβλίο της Λουίζας Καλλιγά, εκτός από τους τρυφερούς στίχους, εξαιρετικά είναι και τα έργα της Μαρίας Φραγκουδάκη που το κοσμούν.