Η νεαρή γιαγιά
Στον χώρο πλάι στην είσοδο του διαμερίσματός μας κρέμεται ένα κάδρο, που δείχνει τη γιαγιά της γυναίκας μου ως νεαρό ακόμα κορίτσι. Μας το είχε φέρει πριν μερικά χρόνια μια ξαδέλφη, μετά το θάνατο της μητέρας της, και από τότε η κοπέλα μάς κοιτάζει κάθε μέρα – εμάς και όλους όσους μπαινοβγαίνουν.
Μοιάζει να ήταν ίσως γύρω στα 18 – τότε – γέρνει το κεφάλι ελαφρά ατενίζοντας γεμάτη προσδοκία και ταυτόχρονα επιφυλακτικά τη ζωή που είναι μπροστά της. Τα μαλλιά είναι πιασμένα περίτεχνα. Τα συγκρατεί μια κορδέλα. Έπρεπε να δείχνει περιποιημένη για το πορτραίτο, ωστόσο ο ζωγράφος είχε συναινέσει στο να προεξέχουν μερικές τούφες στα πλάγια και πίσω από το κεφάλι της. Μια μάλιστα φαίνεται να κρέμεται μια ιδέα στο μέτωπό της.
Εκείνη η επιφυλακτικότητα στα μάτια της – πίσω από την οποία κανείς μπορεί να διακρίνει ένα σύννεφο μελαγχολίας- ήταν δικαιολογημένη. Δεν γνωρίζω πολλά για την ίδια, ξέρω όμως ότι δεν πήρε τον άνδρα που είχε αρχικά αγαπήσει. Η κοινωνία ήταν αντίθετη και της υπέδειξε έναν άλλο, που αργότερα έγινε διευθυντής μιας μεγάλης τράπεζας και ο οποίος την ημέρα του θανάτου της έπρεπε να συνοδεύσει μια χρηματαποστολή εντός του τεχνητού συστήματος τούνελ των Άλπεων, επειδή είχε ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και περίμεναν από μέρα σε μέρα την εισβολή του Χίτλερ στην Ελβετία.
Όταν πέθανε, αφήνοντας πίσω της ένα γιο και τρεις κόρες, ήταν 47 χρονών. Μια απ΄αυτές ήταν η μητέρα της γυναίκας μου. Αν η νεαρή γιαγιά είχε καταφέρει να ακολουθήσει τη φωνή της καρδιάς της, σήμερα δεν θα κρεμόταν στο χολ του σπιτιού μου, αφού η κόρη της, και βέβαια, ούτε και η κόρη της κόρης της δεν θα είχε γεννηθεί, και εγώ δεν θα την είχα γνωρίσει. Δεν θα υπήρχαν όμως ούτε και οι δυο μου γιοι, που χωρίς αυτούς δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου.
Φροντίζω να υπάρχει πάντα μια μικρή ανθοδέσμη στο τραπεζάκι που βρίσκεται κάτω απ΄ το κάδρο.
Βραδιά μουσικής
Ο τραγουδιστής και η πιανίστρια εμφανίζονται επάνω σε μια χαμηλή εξέδρα, μπροστά από ένα ταμπλαδωτό τοίχο, στην αίθουσα εκδηλώσεων μιας κωμόπολης με ακατάλληλο φωτισμό οροφής. Ο πολυέλαιος παραμένει καθ΄όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης αναμμένος, για να πέφτει λίγο φως στο πρόσωπο του τραγουδιστή.
Τώρα εκείνος σηκώνεται να τραγουδήσει, ήρεμα, όμορφα, εκφραστικά, ενώ τα χέρια της πιανίστριας στροβιλίζονται χορευτικά επάνω στα πλήκτρα. Ο ερμηνευτής τραγουδά, κοιτάζοντας παράλληλα το κοινό, για μυρτιές και τριαντάφυλλα, για αηδόνια, δάκρυα και όνειρα, για νοσταλγία, στεναγμούς και πάθος, για καημούς, θλίψη και για την πηγή των βασάνων του.
Οι περισσότεροι από τους ακροατές δεν βρίσκονται όμως εκεί προερχόμενοι από μια κατάσταση που τους έχει αναστατώσει, αλλά έχουν περάσει την ημέρα καθισμένοι σε ένα έδρανο ή παραδίδοντας κάποιο μάθημα ή ψωνίζοντας τις προσφορές της εβδομάδας ή συμμετέχοντας στην επίδειξη για ένα καινούργιο δάπεδο κουζίνας στο κεντρικό κατάστημα οικοδομικού εξοπλισμού, και τώρα είναι όλοι εδώ αραγμένοι, ο ένας πλάι στον άλλο, σε μια μικρή αίθουσα, αφήνοντας να τους αγγίξουν τα μηνύματα του έρωτα, των προαισθημάτων και του άγριου πόνου, και κάθονται εκεί, με τα κεφάλια τους δίπλα – δίπλα, σαν φιξαρισμένες στο έδαφος πέτρινες πλάκες που τις ποτίζει ύστερα από μια περίοδο ανομβρίας μια ανοιξιάτικη βροχή, κάνοντάς τες να αναστενάξουν ανακουφισμένες και να ονειρευτούν κάτι λησμονημένο για καιρό, ώσπου ο τραγουδιστής και η πιανίστρια να υποκλιθούν και να εγκαταλείψουν την αίθουσα υπό τις επευφημίες του κοινού.
Και ύστερα, βυθίζονται πάλι στην παλιά τους ξηρασία, για να συνεχίσουν να περπατούν, να πατούν, να τσαλαπατούν και να τρέχουν περνώντας καθημερινά πάνω από κεφάλια..
