ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
Ι.
Να προαναγγέλλεις το πένθος τι νόημα έχει;
Μιλάς γι’ αυτό σαν να είναι ένα προγραμματισμένο ταξίδι στο εξωτερικό ή στο νομό Πρεβέζης
Εκεί που πριν χρόνια ξεναγήθηκες στα φυλλοκάρδια του Αχέροντα από ένα διάφανο ξωτικό
Και εισέπνευσες μνήμες αλλότρια μελλοντικές
Νιφάδες σιωπής τώρα πέφτουν στην πληγή
Κι αναίσθητο το τραύμα
Αλλά διαρκώς θυμάσαι:
«Θέλω να γεράσουμε μαζί»
-Λες κι είναι κέρδος να σε τρώει το σαράκι ο χρόνος
Παρουσία των στιγμών που χάθηκαν
Κι εσύ να τις τοκίζεις ακόμα στην τράπεζα της πίστεως
Μήπως και επαληθευτούν -στα μάτια τ’ αυτιά τα κόκαλα- οι στιγμές-
Ποτέ δεν θα πληρωθείς
Φτωχός θα μείνεις μέχρι τέλους
Μην έχεις αυταπάτες
Γι’ αυτό η σιωπή τώρα προτιμητέα
Σε περιμένει στη στοργή του δρόμου ο ιεροφάντης
Καλός κακός και
Ούτις
27.12.24
ΙΙ.
Απέφυγα το μέλλον όπως σε σύγκρουση μετωπική απότομα στρέφεται λίγο το πρόσωπο στο πλάι
-να γλυτώσει τι
Το βλέμμα της τελευταίας ρωγμής ίσως-
Ποτέ δεν πεθύμησα να γεννήσω μέλλον
Το χρεώθηκα όπως τα κεντίδια της γιαγιάς μέσα στο συρτάρι του μπουφέ
Κι ενώ η ζακέτα της μάνας μου στη ντουλάπα έχει ακόμα τη μυρωδιά της
-Τι περίεργο
Κι ας μην τη φόρεσα έκτοτε-
Τα βράδια λικνίζομαι μέσα της
Εδώ στη σάλα της βίλας Φραντζέσκας χειμώνα καιρό
Μέσα σε ανταύγειες αστιγματισμού χορεύοντας βαλς στην άστοργη αγκαλιά ενός φαύνου
Πρoϊόντος του χρόνου όμως οδηγώ πιο αποφασιστικά το κορμί μου στα ρήγματα του μέλλοντος
Ομολογία υποταγής καταθέτω με άγραφα ποιήματα
ΙΙΙ.
Ωραία Φραντζέσκα
Με τα χιονάτα μπράτσα και τα μαλλιά ποτάμι
Φόρεσες βαμβακερό μπούστο με λεπτές μπρετέλες
Και φύσαγε φως πρωινό
Σαν βγήκες έξω στο μπαλκόνι
Και πόνεσε απ’ την ομορφιά σου ο κόσμος
Πάνωθε ένα πεύκο
Δίπλα σου το πηγάδι
Μαζί φαντάσματα εννιά παιδιών να πιλαλάνε
Παρέκει δεμένη η κατσικούλα
Κι η σιδεριά του μπαλκονιού. στροβιλιστά πλεγμένη μες στα δάχτυλά σου
Ο κήπος πνιγμένος οξαλίδες
Θέριευε μέλισσες τότε
Τώρα μέλι παχύρευστο
Ωραία Φραντζέσκα
Είσαι η μελισσοκόμος μου
Ποιος θα το περίμενε τόσα χρόνια μετά
Που έχω γίνει μέλλον
Πως θα σε ξανασυναντούσα πριν με γνωρίσεις
Πριν το θανατικό
Πριν την πέτρα
Πριν τη ροζέτα
Πριν των λυγμών
Τα καταφύγια
(Ο Νικολάκης στο μεταξύ κάθιδρος ξεπροβάλλει πίσω απ’ το πηγάδι και ροβολάει στη στούκα
«Φτου ξελεφτερία» ουρλιάζει
Φραντζέσκα, ε, Φραντζέσκα,
Τώρα τα φυλάς εσύ)
