Η ΒΟΛΤΑ

Έλα να πάμε μία βόλτα

ραγίζει μέσα στο σκοτάδι

σαν κούκλα πορσελάνινη το πρώτο φως,

κάνω σκέτο καφέ

καυτό αφρόλουτρο ροδάκινο στο παγωμένο σπίτι,

ανάμεσα στα βρώμικα υγρά της λέξης που γεννιέται

στο κέικ και το τσάι με τους φίλους

το γέλιο μας αναρριχώμενο φυτό απ’ την καρδιά στα χείλη,

υπάρχει πάντα ένας χώρος

σκακιέρα με αντίπαλο τον εαυτό μου,

υπάρχει πάντα ένας χρόνος

που περισσεύει σαν γκρεμός.

Έλα να πάμε μία βόλτα

θα δεις θα ’ναι ωραία,

θα μας δοθεί όλο το τίποτα της νίκης

όλη η δόξα μίας ήττας.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Είναι χειμώνας

περπατώ στην στέγη πόλης

που δεν υπάρχει.

Προσκρούουν πάνω μου οι μέρες

αντιφάσκουν, σκευωρούν.

Γίνομαι εκείνο που δεν χώρεσε,

οι φόβοι που ξεχύνονται στο φως

όταν αρχίζεις να ερωτεύεσαι,

η αμοιβάδα εαυτός που τη γεννά η σάρκα της

κι έπειτα χάνομαι

σαν ένα απόγευμα ζεστό που έχεις ζήσει.