μπήκες

στο δωμάτιο νευριασμένη

κι άρχισες να πετάς

απ’ το παράθυρο

τα βιβλία μου

τα γραπτά μου

τα ποίηματά μου

τα παιδιά μου

ουρλιάζοντας:

«ΚΑΘΕ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ»

κάθε ποίημα

για

κάθε γυναίκα

με την οποία

-πίστευες-

ότι σ’ απάτησα

η Λεωφόρος Στρατού

γέμισε με τον χαρτοπόλεμο της τρέλας

περικυκλωμένη από πεθαμένες αγάπες

κατάντικρυ σε καινούργιες

στον σάλο η γυναίκα

φανερώνει τις απλωμένες σκιές της

τις πράσινες παπαρούνες της

όμως

δε θέλω νάμαι φάντασμα που φυσάει μονάχο

στα μηνίγγια της

έφυγα

και μάζευα

ποίημα-ποίημα

γραπτό-γραπτό

βιβλίο-βιβλίο

διότι

οι λέξεις

και

τόνομά μου

είναι τα μόνα πούχω

και τα μόνα που αξίζει νάχω

σ’ ευχαριστώ που τα πέταξες

και μ’ ανάγκασες

να τα ψάξω

να τα ξαναγράψω

και να σ’ αφήσω

θάσαι για μένα

για πάντα

η γυναίκα που πέταξε τα ποίηματά μου

απ’ το παράθυρο

και θα σε θυμάμαι

όταν

οι εκδοτικοί

οι κριτικοί

οι «σύντεχνοι»

μου λεν ότι δεν αξίζω

όταν

κουρασμένος

φοβισμένος

αηδιασμένος

απ’ τον κόσμο

θα σκέφτομαι να τα παρατήσω

θάσαι μιαν απ’τις φωνές που θα μου λεν:

«Συνέχισε, κάθε ποίημα για κάθε γυναίκα

κάθε γυναίκα για κάθε ποίημα»

δόξα

δόξα στη γυναίκα

δόξα στη γυναίκα που πέταξε τα ποίηματά μου

απ’ το παράθυρο.