Στα ψηφιακά συστήματα, τα μεταδεδομένα περιγράφονται συχνά ως «δεδομένα για τα δεδομένα». Στρώματα μεταδεδομένων περιγράφουν όχι μόνο δεδομένα αλλά και τα ίδια τα μεταδεδομένα, σχηματίζοντας μια δυνητικά άπειρη αλυσίδα. Ενώ αυτή η έννοια μπορεί να φαίνεται καθαρά φιλοσοφική, στην πράξη, τα μεταδεδομένα για μεταδεδομένα εξυπηρετούν πρακτικές λειτουργίες, όπως η παρακολούθηση της προέλευσης των δεδομένων κατά τη συγχώνευση πολλαπλών πηγών.
Στο χώρο της τέχνης, η έννοια των δεδομένων και των μεταδεδομένων αποκτά διαφορετικό αλλά εξίσου δυναμικό νόημα. Τα μεταδεδομένα αναφέρονται στην ανάμειξη διαφορετικών στυλ, τεχνικών, πολιτιστικών στοιχείων και μέσων για τη σφυρηλάτηση μιας νέας, συνεκτικής καλλιτεχνικής έκφρασης. Με τη συγχώνευση παραδοσιακών και σύγχρονων μεθόδων, ή ακόμη και με τη συγχώνευση επιρροών από διαφορετικά πολιτιστικά πλαίσια, οι καλλιτέχνες υπερβαίνουν τα παραδοσιακά όρια διαμορφώνοντας νέες δυνατότητες για εξερεύνηση. Αυτή η συγχώνευση επαναπροσδιορίζει τις σύγχρονες μορφές τέχνης που συντονίζονται με το παρόν και τις ευρύτερες παγκόσμιες τάσεις.
Τα έργα της Αγγέλικας Κοροβέση, της Δέσποινας Κουβάτσου, της Raya Matta και της Σίλιας Φιλίππου είναι παραδείγματα αυτής της εξέλιξης στην ελληνική τέχνη, αγκαλιάζοντας διεπιστημονικές και διαπολιτισμικές επιρροές που αμφισβητούν ή επανεξετάζουν τις συμβάσεις. Οι πρακτικές τους, συμβάλλουν στον ευρύτερο διάλογο της καλλιτεχνικής συγχώνευσης, αντανακλώντας μια σύνθεση της παράδοσης και της συγχρονικότητας. Συγχωνεύοντας δεδομένα (data) και μεταδεδομένα, το έργο τους γίνεται αγωγός δημιουργικότητας, προωθώντας τη σχετικότητα των καιρών τόσο στο τοπικό όσο και στο διεθνές κοινό.
Στα ηχητικά γλυπτά της, η Αγγέλικα Κοροβέση μετατρέπει την προφορική γλώσσα σε οπτικές μορφές, επιτρέποντας την απτή αναπαράσταση του άυλου. Αυτή η σύνθεση της γλώσσας και της γλυπτικής εισάγει ένα νέο καλλιτεχνικό λεξιλόγιο, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ των ακουστικών εμπειριών και των φυσικών εκδηλώσεων. Έργα όπως το Κοσμική Δίοδος (2015) και τα Ηχοπρίονα Ελευθερίας (2021) αποτελούν παράδειγμα για το πώς η Κοροβέση αποτυπώνει την πολυπλοκότητα της επικοινωνίας και της ανθρώπινης έκφρασης, ευθυγραμμιζόμενη με τα σύγχρονα θέματα της μεταβλητότητας και της διασυνδεσιμότητας στην τέχνη. (https://www.periou.gr/giannis-kolokotronis-i-icho-glyptiki-tis-angelikas-korovesi/?fbclid=IwY2xjawGxjANleHRuA2FlbQIxMAABHar-J7ug-Pu5GCFmz00iOlQPi-N-VJ_PSE6f5cFYpIVBpBQ300za2YoY4w_aem_JgFQq4UTmWZginU5YKZB9A)
Η Δέσποινα Κουβάτσου έχει εξερευνήσει τη θεματογραφία της «υποβρύχιας» Αφροδίτης σε ανεξάντλητες παραλλαγές, εμβαθύνοντας στην ουσιώδη εκδοχή του οπτικού λυρισμού. Οι ρευστές κινήσεις του γυναικείου σώματος στην αγκαλιά του θαλάσσιου στοιχείου και η συγχώνευση του με τις πτυχώσεις ενός βαθυκόκκινου υφάσματος, άλλοτε λευκού, άλλοτε σκούρο μπλε και κάποτε πρασινοκίτρινο, παρακάμπτουν την πιθανή μονοτονία του ρεαλισμού, εισάγοντας μια παιχνιδιάρικη αλληλεπίδραση έντονα μονόχρωμων υφασμάτων που συνοδεύουν το σώμα στον υδάτινο χορό του. Η ευάλωτη γύμνια της υποβρύχιας Αφροδίτης με την αλληλεπίδραση του υφάσματος και την κρυστάλλινη διαύγεια των ελληνικών θαλασσών μετατρέπεται σε μια πολύχρωμη ζωγραφική ωδή στην άσβεστη λατρεία της ομορφιάς. (https://www.periou.gr/giannis-kolokotronis-i-synaisthimatiki-noimosyni-tis-zografikis-tis-despoinas-kouvatsou/)
Οι εννοιολογικοί πίνακες της Ελληνολιβανέζας Raya Matta αναδεικνύουν καθημερινά αντικείμενα σε ισχυρά σύμβολα κοινωνικού και ψυχολογικού σχολιασμού που αγγίζει σύγχρονα φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με την αυθεντικότητα, τον έλεγχο και την επίδραση των κοινωνικών δομών στην ατομική σκέψη και την ταυτότητα. Στην ενότητα The plastic series (2024), χρησιμοποιεί πλαστικές καρέκλες για να αναπαραστήσει την πλαστικότητα του ανθρώπινου νου, ο οποίος, όπως και το πλαστικό, μπορεί να διαμορφωθεί και να επηρεαστεί από εξωτερικές δυνάμεις.
Οι λαμπεροί πολύχρωμοι πίνακες της Σίλιας Φιλίππου αποτυπώνουν την παλλόμενη ενέργεια και τους εσωτερικούς ήχους των χρωμάτων με τρόπο που προκαλεί συναισθησία. Αντί να μιμείται τον φυσικό κόσμο, η Φιλίππου εμπλουτίζει τους καμβάδες της με μια αίσθηση ζωής και ζωτικότητας, μετατρέποντας τις παρατηρήσεις της σε δυναμικές εκφράσεις αισιοδοξίας και χαράς. Επηρεασμένη από νεορομαντικά ιδεώδη, αγκαλιάζει τη ρευστότητα του χρώματος και της μορφής, επιτρέποντας στην αλληλεπίδραση των αποχρώσεων να δημιουργήσει μια καθηλωτική εμπειρία που συντονίζεται με τα συναισθήματα του θεατή. (https://www.periou.gr/giannis-kolokotronis-i-ekthamvotiki-polychromia-tis-silias-filippou/)
