Το Share the Rose της Θαλασσινής Δούμα που εκτίθεται στην έκθεση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ_metadata-μια μετα-φυλετική προσέγγιση» (Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αλίμου, 27/3 έως 31/4/25) (https://www.youtube.com/watch?v=bvqJwLUI8mo) είναι ένα αιχμηρό οπτικοακουστικό έργο που διερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ ψηφιακής αισθητικής, πολιτισμικής ταυτότητας και κοινωνικοπολιτικού συμβολισμού. Συνδυάζοντας ένα φωτογραφικό δίπτυχο και μια βίντεο-εγκατάσταση, το έργο αντιπαραθέτει δύο γυναικείες μορφές: μια Αφγανή, καλυμμένη με ένα μπλε πέπλο, που κρατά ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με φόντο έναν αλγοριθμικό κώδικα, και μια δυτική γυναίκα, γυμνή στη φύση, που κρύβει το πρόσωπό της πίσω από μια ψηφιακή οθόνη που προβάλλει το τριαντάφυλλο.
Αυτή η αντίθεση δημιουργεί μια επιβλητική ποιητική οπτική μεταφορά για τη διασταύρωση της παράδοσης και της τεχνολογίας, της πραγματικότητας και της προσομοίωσης, της ορατότητας και της αορατότητας και, κυρίως, του αγώνα για τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα των γυναικών. Η σύνθεση της Δούμα γεφυρώνει γεωγραφικά και πολιτισμικά χάσματα, κατασκευάζοντας μια υπερπραγματικότητα αλά Baudrillard, στην οποία οι διαφορετικές κοινωνικές εμπειρίες συνυπάρχουν και διαμεσολαβούνται από πολύπλοκες δομές αναπαράστασης και ελέγχου.
Το τριαντάφυλλο, ένα παγκόσμιο σύμβολο ομορφιάς, αγάπης και αντίστασης, είναι ο συνδετικός κρίκος των δύο γυναικών, μια οπτικό-συμβολική και συγχρόνως ακανθώδης αναφορά στη συλλογική συνείδηση, αναδεικνύοντας την απομόνωση και την ασύμμετρη διάσταση των βιωμένων εμπειριών τους. Στην εποχή της ψηφιακή διαμεσολάβησης, όπου η ταυτότητα είναι διαρκώς έναν μεταβαλλόμενο αφήγημα επιτήρησης και κατασκευής, το τριαντάφυλλο είναι ταυτόχρονα χειρονομία, εικόνα, πράξη και προσομοίωση
Οι δύο γυναικείες μορφές, η καλυμμένη με μπούρκα και η ολόγυμνη, υπάρχουν μέσα σε συστήματα που ρυθμίζουν την ορατότητα: η μία μέσω της επιβεβλημένης ανωνυμίας, η άλλη μέσω της απενοχοποιημένης γυμνότητας που επανασυνδέεται με τη μητέρα φύση. Αυτή η αντίθεση αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους η θηλυκότητα διαμορφώνεται από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και τις ψηφιακές υποδομές σύμφωνα με τη θεωρία της Judith Butler (Gender Trouble: Feminism and the Subversion of Identity. Routledge, 1990).
Η οπτική γλώσσα του Share the Rose της Θαλασσινής Δούμα μιλά για την αυθεντικότητα, την επιτήρηση και την κατασκευή της θηλυκότητας όπως το έργο της Shirin Neshat (Women of Allah series 1993–1997 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/486834) που εστιάζει στο βλέμμα και την κάλυψη, της Hito Steyerl (How Not to Be Seen: A Fucking Didactic Educational.MOV File 2013 https://www.moma.org/collection/works/181784) που ανατέμνει το ρόλο της οθόνης στην ορατότητα και την μη-ορατότητα και της Zanele Muholi (Faces and Phases 2006 https://aperture.org/editorial/magazine-zanele-muholis-faces-phases/) όπου εξερευνά την queer μαύρη εμπειρία.
Το Share the Rose της Θαλασσινής Δούμα (https://thalassinidouma.com/) δεν είναι μια απλή δυαδική αντιπαράθεση Ανατολής και Δύσης, παράδοσης και συγχρονικότητας. Φανερώνει πώς οι ταυτότητες των σύγχρονων γυναικών διαμορφώνονται μέσα σε υβριδικούς χώρους όπου αλληλεπιδρούν δίκτυα ελέγχου, προσδοκιών και τεχνολογίας. Ο προβληματισμός της Θαλασσινής Δούμα είναι ποιητικός και κριτικός όσο και η απάντησή της: στην εποχή της προσομοίωσης, η ομορφιά και η αντίσταση επιμένουν στην απλή και ανθρώπινη πράξη του να μοιράζεσαι.
Πολύ καλό το έργο της Θαλασσινής Δούμα και η εξαιρετική ανάλυση του ιστορικού Γ.Κολοκοτρώνη φωτίζει το έργο της και επιμορφώνει τους αναγνώστες του