Τριάντα χρόνια ταξιδεύανε.

Ήταν γερό σκαρί η τριήρης τους,

θα ’λεγες ζυμωμένη με τους μυς και με τις ράχες τους.

Εψές το βράδυ γύρισαν

στ’ αμπάρι μιας ολκάδος.

Είχανε ξαρμυρίσει τις ψυχές τους

σε κρασί σαμιώτικο.

Απ’ το φορτίο απέμενε

μονάχα η μυρωδιά του.

Καμώθηκαν πως πάτησαν στη γη

ορίζοντας το βήμα τους.

Έτσι κι αλλιώς, δεν τους περίμενε κανείς στην αποβάθρα.

Απ’ όλους τους μονάχα ο Ελπήνωρ έμεινε νέος.

Παράξενο που τον θυμήθηκαν

μετά από τόσα χρόνια.

Παράξενο που τον θρηνήσανε

πρώτη φορά τη νύχτα εκείνη.

Γιάννης Κονδυλόπουλος