Ο  ΠΟΛΥΟΝΟΜΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
(ένα σατιρικό ποίημα)

Σε λένε, πανδαμάτορα, σοφό, τιτάνα
εσένα, πως σου πρέπει θρίαμβου παιάνας
γιατρό, μικρό παιδί, πατέρα της αλήθειας
σε καλοπιάνουν σε μια ώρα της βοήθειας.

Σ’ είπαν γεννήτορα και βουτηχτή των πόντων
ζηλιάρη και κριτή, καταβροχθέα των όντων
που κάνεις θρύψαλα τη δύναμη των ζώντων
και δεν μακραίνεις τη θωριά των οριζόντων.

Κι ακόμα δικαστή και ύπουλο και χρήμα
που όλο μικραίνεις της ζωής το δίκαιο ρήμα
με ψεύτικες γραμμές στην όψη των ανθρώπων
φρούδες ελπίδες στις ρυτίδες των προσώπων.

Τι να σου πω κι εγώ που ψάχνω τα κιτάπια
της δόλιας μας μικρής ζωής που μοιάζει …κάποια;
Θες να σε πω χρυσό ευεργέτη, άγιο τάμα;
ποιητή θεών κι όλων των άλλων; Καίριο θάμα;

Κι ω, Καίσαρα, σε μια του Απόλλωνα καντάδα
ψάχνοντας του φωτός τον έναστρο καιάδα
ακούω τους άλλους γύρω πώς σ’ επευφημούνε:
«Ζήτω, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούνε!»…

Εκτός, να ξέρεις, αν την πλάτη σου γυρίσουν
και διόλου δεν τους γνοιάζει αν όντως θα σε πείσουν
μα αν το τολμούν, μέσα στη μούρη θα σου πούνε:
«Τη στράτα του ο καθείς», ρε βλάμη, και …μπορούνε!

Μα από περίσσιο πείσμα θα σε χαιρετίσω
με μέτρο του παλιού καιρού και θα σ’ αφήσω
στους δωδεκά σου  μήνες να παλιώνεις, λέω
ζητώντας, μάταια, στίχο ελεύθερο και νέο.