Για λίγο έξω –
ενοικώ την στιγμή που δεν έχω δυνατότητα να καταγράψω
της λείπουν οι εικόνες και επιπλέον, με σταματά η μαθηματική ακρίβεια
των μορφών της
το πρωινό είναι ποίηση που δεν κατοικείται
μαζεύουμε κοχύλια στη φύση που δημιούργησες
γύρω από τον λαιμό μου
νιώθω την αύρα σου – που έρχεται μετά τις λέξεις
σου χαρίζω αυτόν τον νεφρίτη που αποσπάται από την αδυναμία
των αισθητών πραγμάτων
[η αγάπη είναι βάθος αινιγματικής γεωμετρίας-
υπάρχει ένας τόπος ανάμεσα στον σφυγμό μας που δεν περιγράφεται]
Γιώργος Αλισάνογλου
(Γ.Α. “ποιήματα για τον Ωκεανό”
υπό διαμόρφωση)
*
Για πάντα έξω –
εγκαταλείπω την στιγμή που σφυρηλατεί
μια ένοχη συνείδηση
με εντάσεις χρωμάτων και άρωμα σανταλόξυλου
η νύχτα είναι η ποίηση που εφορμά
με πορφυρούς κυνόδοντες
νιώθω τον παλμό στο δάχτυλο που αποσπάται
σε κάθε κρετσέντο της μελωδίας σου
-τους πίδακες που αναβλύζουν-
στην λευκή απόγνωση του κυκλάμινου
να περιγράψει την εποχή του
[το μίσος είναι η άλυτη εξίσωση της αγάπης
υπάρχει ένας άγνωστος χρόνος ανάμεσα στην ανάσα μας,
μια λαμπερή ανάφλεξη]
Ειρήνη Ιωαννίδου