Το ιστορικό Θέατρο Περιγιαλίου, με την έμπρακτη στήριξη τού πάντα ενεργού πολιτιστικού συλλόγου «Απόλλων», αποτελεί έναν χώρο πολιτισμού, μοναδικού στην Κορινθία. Ένα κέντρο στο οποίο συνδέονται οι τέχνες, τα γράμματα και η μουσική. Μέσα σε αυτόν τον τόσο πλούσιο σε ιστορία χώρο είδαμε τη θεατρική παράσταση «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», σε σκηνοθεσία της πολυπράγμονος Πολυξένης Ορκοπούλου-Ξανθάκη, του Ισπανού συγγραφέα Αλεχάντρο Κασόνα.
Από την αρχή της παράστασης, ή καλύτερα ήδη από την ανάγνωση τού τίτλου, βρισκόμαστε ενώπιον ενός διλλήματος πάνω στο ποιά θα είναι η εξέλιξη της πλοκής. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μας δίνονται εξαρχής ορατά σημεία κατανόησης του έργου και πλανάται, λόγω αυτού, ένα έντονο μυστήριο.
Έτσι ξαφνικά «μεταφερόμαστε» σε ένα γραφείο, που θυμίζει γραφείο μυστικής οργάνωσης, μέσα στο οποίο φαίνεται να διαφεντεύει μια δυναμική πλην αυστηρή γραμματέας, σε συνεργασία με έναν κάπως αμελή δακτυλογράφο. Πολλές καρτέλες και φάκελοι με στοιχεία μελών ελέγχονται και υποθέσεις εξετάζονται, άγνωστο το πώς και το γιατί.
Η υπόθεση τού έργου γίνεται ακόμη πιο περίεργη και περιπλέκεται καθώς βλέπουμε να παρελαύνουν από τη σκηνή – και δη στην προκείμενη το γραφείο, άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε πάστορες, ψαράδες, ταχυδακτυλουργούς, κυνηγούς και ζητιάνους. Όλα κάτω από το άγρυπνο μάτι ενός μυστηριώδους διευθυντή (Θοδωρής Νταλιάρδος) που δεν εμφανίζεται, αρχικά, σχεδόν καθόλου επί της σκηνής.
Αυτό αλλάζει με τη είσοδο στη σκηνή της νεαρής πρωταγωνίστριας Ισαβέλλας (Κατερίνα Σκούρτη). Η Ισαβέλλα, όταν ήταν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, έλαβε ένα μπουκέτο λουλούδια με ένα σημείωμα που της έγραφε να πάει στο συγκεκριμένο γραφείο. Αυτό το σημείωμα που την απέτρεψε, επί της ουσίας, από τη μακάβρια αυτή πράξη, αποκαλύπτεται ότι το είχε στείλει ο ίδιος ο διευθυντής, με αυτόν ακριβώς τον σκοπό, δηλαδή να την αποτρέψει από το να αυτοκτονήσει, αλλά ταυτόχρονα έχοντας στο μυαλό του να τη «στρατολογήσει» για τους σκοπούς της οργάνωσης.
Όπως αποκαλύπτεται από τις εξιστορήσεις του, σκοπός της οργάνωσης είναι να δημιουργεί όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες και να παρέχει περισσότερη ευτυχία στους ανθρώπους. Από το να μειώνει π.χ. έμμεσα την εγκληματικότητα, κλέβοντας τους ίδιους τους κλέφτες, μέχρι να παρέχει μικρές παρηγορητικές μουσικές στιγμές σε ξένους ναύτες.
Ο διευθυντής, όμως, φυλάει για την Ισαβέλλα μια πολύ ιδιαίτερη αποστολή, που προέκυψε τυχαία και στην οποία θα έχει συμμετοχή και ο ίδιος. Σε αυτήν την αποστολή θα υποδυθούν το ζευγάρι, αυτός το χαμένο εγγονό και αυτή τη γυναίκα του από τα ξένα για να βοηθήσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να βρει ξανά τη χαμένη του χαρά. Η αποστολή τους θα έλθει σε μεγάλο βαθμό εις πέρας μέχρι που θα εμφανιστεί ο πραγματικός εγγονός (Άρης Κατσαβριάς), την ύπαρξη του οποίου και την άνομη ζωή του γνωρίζει μόνο ο παππούς του, ενώ η γιαγιά του πιστεύει ότι είναι ο πετυχημένος νέος που βλέπει μπροστά της στο πρόσωπο του διευθυντή.
Η εμφάνισή του θα φέρει, εν μέρει, την κατάρρευση τής όλης σκηνοθετημένης προσπάθειας αλλά και τον ερχομό της συνειδητοποίησης από πλευράς της γιαγιάς του, η οποία αντίκρισε μπροστά της τον πραγματικό εγγονό της, που της ζήτησε μάλιστα να πουλήσει το σπίτι της για να ξεχρεώσει και τον οποίο μετά από αυτό αναγκάστηκε να τον ξέγραψε για πάντα, μιας και κατάλαβε ότι ποτέ δεν νοιάστηκε για αυτήν. Παρότι, όμως, διαμεσολάβησε αυτή η έντονη περίσταση, αυτή φάνηκε αποκαθαρμένη από το παρελθόν και εν τέλει χαρούμενη γιατί βίωσε, έστω για λίγο, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Ένα όμορφο όνειρο που, εν τέλει, γέννησε και την αγάπη μεταξύ της Ισαβέλλας και του διευθυντή.
Κλείνοντας αυτό που μένει σε εμάς, ως θεατές, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια αρκετά συγκινητική παράσταση, που μέσα από μια πολύ ευρηματική σκηνοθεσία, όμορφα σκηνικά και πρωτότυπα κοστούμια αποτυπώνει άριστα το αριστούργημα αυτό του Κασόνα, το τόσο σημαντικό σε μια εποχή που η προσφορά προς τον πλησίον και η πραγματική αγάπη τείνει να είναι, πολλές φορές, είδος πολυτελείας.
