Ουσιαστικά, επίθετα

Μετά δέκα πέντε, ας πούμε, αιώνες

(ασήμαντος χρόνος σε σχέση με ό,τι δηλώνουν

οι άπληστες λέξεις “αιώνιος”, “άπειρος”

“σύμπαν”, “λήθη”).

Φαντάστηκα (μια χαοτική ιστορία)

εμένα να ζω σε μεγάλα ύψη να ψάχνω

έστω για ελάχιστους ανθρώπους

που να έχουν ακούσει για τον

Όμηρο τον Σαίξπηρ τον Ντα Βίντσι τον Επίκουρο

Πλάτωνα κ.ά. μερικούς σπουδαίους.

Κελύφη αδειανά η απάντηση πιστεύω!

” Τα ονόματα άγνωστα”.

Ενώπιον του χώρου και του χρόνου

οι άνθρωποι

εμείς, τα ουσιαστικά

μένουμε γυμνοί από τα επίθετα όπως

“άγιος”, “μέγας”, “ένδοξος”

και άλλα παρόμοια

ώσπου

πλησίστιος να ’ρθει ο θάνατος

για να μας πάει

στης λήθης το λιμάνι.