Για την Έλλη Τρίγγου.

«Εκρήγνυται το φως

σε κάθε λέξη,

ποιά άκουσες

δεν έχει σημασία,

το ευλογημένο ή

το ραγισμένο Αλληλούια».

Leonard Cohen, Hallelujah, 1984.

Τ’ όνομά της θυμίζει χάδι και το επίθετό της μαστίγιο. Αυτή η αμφισημία ενυπάρχει στον τρόπο που παίζει η Έλλη Τρίγγου, διότι αφενός η φωνή της, τα μάτια της, το χαμόγελό της,  ακτινοβολούν τη χαρά της ζωής, κι αφετέρου το σώμα της επί σκηνής γίνεται το ηλεκτροφόρο ποίημα που πάλλεται για τις ζωές των τρελών, των απόκληρων, των απογοητευμένων ρομαντικών, του χαμένου Παραδείσου.

Το φως εκρήγνυται σε κάθε της λέξη και φωτιά ξερνά η στάχτη που αφήνουν πίσω τους, καθώς επάνω στο κορμί της γράφεται κάθε παράσταση– μιαν ευχαριστία που βυθίζεται στη λάσπη, αλλά δείχνει την οργή της κόντρα στον Ήλιο, αρκεί ανάμεσα στο μηδέν και τον κανένα να πνέει άνεμος ελαφρύς, παίρνοντας τα βάρη της ρουτίνας,  όντας πλέον η ευχαριστία εκ θαύματος μια πατρίδα, μιαν ανάσα στο έρημο τοπίο που ονομάζουν ζωή.

Γιατί να μιλήσω για την Έλλη Τρίγγου; Διότι δίνει την καρδιά της, εκεί στα σκυλιά, σε κάθε παράσταση, διότι δίνει και δίνεται, ολοκληρωτικά. Διότι είναι το νερό που φλέγεται πάνω στο δέρμα των θεατών. Διότι είναι άγγελος που ρίχθηκε στα σκαλιά του θεάτρου Nέος Ακάδημος,[1] δίνοντας ανθρώπινη μορφή κι όψη σε χαλάσματα και μπάζα, δίνοντας ένα σπίτι για τους τρελούς, τους απόκληρους, τους απογοητευμένους ρομαντικούς– για μένα.

[1] Aναφορά στην παράσταση Dogville, η οποία ανέβηκε τη σεζόν 2022-2023 στο θέατρο Νέος Ακάδημος σε σκηνοθεσία της Λίλυ Μελεμέ και την Έλλη Τρίγγου στον ρόλο της Γκρέις(Grace).