αν ήμουν Άγγελος
θα πέταγα τα φτερά και το φωτοστέφανό μου
για πάντα
μόνο για να περάσω κοντά σου
μια στιγμή ακόμη

να σ’ αγγίξω, να νιώσω το γάλα του Γαλαξία
να μετρήσω τη θερμοκρασία του Παραδείσου στο μέτωπό σου
να νιώσω τα μαλλιά σου να γλιστρούν στο πρόσωπό μου
αυτό το μετάξι
που μόνο οι θεοί κατέχουν
κι εσύ μου το χαρίζεις τόσο άδολα
αναίμακτα, απροϋπόθετα

θα ξεχνούσα τη μουσική κάθε ανατολής
μόνο και μόνο
για ν’ ακούσω την  ανάσα σου το πρωί δίπλα μου

να νιώσω την ανάσα σου
ζεστή πάνω στα χείλη μου

κι όλοι θα με κορόιδευαν
πού ‘δωσα τα φτερά μου
κι άφησα τον Παράδεισο για σένα

μα δεν ξέρουν, αγάπη μου
πως ο Παράδεισος δεν είναι στους ουρανούς
και η Κόλαση δεν είναι στην άβυσσο
αλλά βρίσκονται στο πρόσωπό σου:
όταν το βρίσκω
κι όταν το χάνω.