Είναι η πρώτη εμφάνιση του ως άνω κατ΄ επάγγελμα δικηγόρου (Αθήνα, 1973 -) στον χώρο της αφηγηματικής πράξης. Πρόκειται για μια συλλογή δεκαέξι διηγημάτων. Το μικρότερο, το ενδέκατο του βιβλίου, με τίτλο Εξομολόγηση, αρκείται σε μιάμιση μόλις σελίδα. Ενώ το μεγαλύτερο, το τρίτο κατά σειρά, το οποίο επιγράφεται Η πένα και το ξίφος, εκτείνεται σε δώδεκα σελίδες. Τα πρώτα, εμφανώς νεωτερικά αυτά βήματα του συγγραφέα δείχνουν ότι επιχειρούν μιαν προσεκτική πορεία απαιτητικών λεκτικών χειρισμών. Τα διηγητικά του εργαλεία όντως συμβάλλουν αποφασιστικά στην ολοκληρωμένη επεξεργασία των ποικίλων θεμάτων του. Στα πλεονεκτήματα της γραφής του συγκαταλέγεται η πιστή τήρηση των κανόνων της ακριβολογίας, η αμεσότητα της εκφοράς του λόγου, η προσήλωση στον ανθρωπολογικό πυρήνα του κειμένου και ο πλήρης έλεγχος της εκάστοτε περιρρέουσας ατμόσφαιρας.
Το δε κατά τα φαινόμενα παράδοξο συστατικό βίου ενδέχεται να αποτελεί την πλέον φυσιολογική εκδοχή του. Ενίοτε η ελλειπτική απόδοση επιβάλλει τους όρους του συγκεκριμένου κειμενικού παιχνιδιού. Μάλιστα στο πέμπτο κατά σειρά κομμάτι, στον άρτια συγκερασμένο Ιό, πιστεύω ότι συνοψίζονται οι ομολογούμενες ποιότητες του προκείμενου εγχειρήματος. Το φαντασιακό στοιχείο και η κατ΄ ανάγκην ύλη του πραγματικού θέλουν και μπορούν να συνυπάρχουν. Η δυσκολία του ευ ζην είναι στο μεταξύ καθόλα ορατή. Η απεξάρτηση από τους δεινούς εφιάλτες της καθημερινότητας είναι εντούτοις μάλλον δυνατή. Επισημαίνω ότι το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα ενυπάρχει και στην επιλογική, εξίσου ενδεικτική Διλογία της πείνας, Το μήνυμα προσλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση ακέραιο. Μάλιστα, τα επίλεκτα ευρήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, υποστηρίζοντας έτσι την ευθύβολη και αρμονική διαχείριση του σημαινομένων. Κοντολογίς, με την πρώτη του αυτή δοκιμή πρόσφορων πεζογραφικών τρόπων, ο Νίκος Χριστόπουλος πιστοποιεί συγκεκριμένες, αδιαμφισβήτητες ποιότητες δημιουργικού λόγου.
Παραθέτω για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής αυτούσια την προαναφερόμενη Εξομολόγηση: «Κι όταν έρθει αυτή η ώρα, που πολύ φοβάμαι ότι πλησιάζει, και με καλέσει κοντά του ο Θεός, και, αν λέω αν, αποφασίσουν να με στείλουν στα καζάνια του Κάτω Κόσμου, όπου οι δαιμόνοι σ’ ανακατεύουν με τις κουτάλες τις σούπας που κοχλάζει όλους εμάς τους αμαρτωλούς, τότε, και μα τον άγιο λέω την αλήθεια, δεν θα με νοιάξουν οι καφτές οι τρίαινες που θα με τρυπάνε ούτε η κάψα η τρομερή που θα αχνίζει τα σώματα και ούτε θα ακούω τις βρισιές των βελζεβούληδων ή τις κραυγές των αμαρτωλών παρά μονάχα ένα κλάμα μωρού, που δεν θα σταματά ποτέ, ένα κλάμα στριγγό γοερό, ατελείωτο, ένα κλάμα που θα μου ξεσκίσει την ψυχή πιο πολύ κι από τα βασανιστήρια των δαιμόνων και των βελζεβούληδων, ένα κλάμα ατέλειωτο και μια φωνή θα ακούω από πίσω μέσα στην πύλη της Κόλασης και στου διαβόλου το σπίτι και η φωνή δεν θα έχει λέξεις στρωτές, δεν θα έχει νόημα, παρά μονάχα για μένα, και θα είναι μια φωνή γυναικεία, και θα’ ναι η φωνή της κυράς μου, και μ’ όλη την αβάσταχτη την κάψα εγώ θα είμαι μες στο καταχείμωνο μες στο παγωμένο αέρα του Δεκέμβρη και η κυρά, γιατί αυτής θα είναι η φωνή, θα κλαίει και θα τσουρομαδιέται και δεν θ’ ακούει κανείς τι λέει, δυό λέξεις μόνο θα ξεφεύγουν από την παχιά την λάσπη, που βγάζει το στόμα της, “το παιδί , το παιδί”, κι εγώ δεν θα μαι μες στο καζάνι, αλλά σε κάμαρη στενή,όπως τότε, και θα τριγυρνώ αδιάκοπα μέσα στο καζάνι, αν έχει καζάνι, θωρώντας το για κείνη την κάμαρη, θα τριγυρνώ με τα χέρια πότε στ’ αυτιά και πότε στις τσέπες και θα πηγαίνω πάνω κάτω την ίδια διαδρομή, μιλιούνια αμέτρητες φορές και θα ακούω τα ίδια, το κλάμα του μωρού μες στην κούνια την φωνή της πείνας, του δαίμονα που μπήκε στο μωρό μας και την φωνή της κυράς μου που να μην ξέρει τι να πει μπλεγμένη μες στο βούρκο των χειλιών και των δοντιών της, στην λάσπη του μυαλού της που αναδεύεται από μια δύναμη υπόγεια.
Και απ’ έξω θα περιμένουνε τα στοιχειά με σίδερα και φωνές αλλιώτικες, χωρίς φωνήεντα, και θα σκούζουν στα σκυλιά τους και αυτά θα τους απαντάνε, ίδιοι και απαράλλακτοι, μόνο στο σώμα θα διαφέρουν, κι εγώ θα σκέφτομαι όπως και τότε να βγω από το καζάνι που δεν είναι καζάνι και είναι κάμαρη και να πάω να βρω τον ξορκιστή της πείνας και η κυρά μου να μην φωνάζει πια, αλλά ένα μουρμουρητό και ένα κλάμα να την αναδεύουν κι όμως αυτό το κλάμα να συνεχίζεται αιώνια, όσες αιωνιότητες και να περάσουν και όταν κάποια στιγμή σταματήσει, τότε, τώρα πια θα επανέρχεται μέσα εδώ στο δώμα, το καυτό της κόλασης, γιατί το κουβαλάω μέσα μου το παιδί μας και η κυρά μου με αυτό τον καημό πήγε στον τάφο και όταν το βάλαμε σε ένα κασονάκι – πόσος είναι ο πόνος που χωράει σε ένα μικρό κουτάκι, με τι τον μετράνε – και μας το πήρε ένα κάρο σε ένα σωρό από κορμιά, συγχώρα με παιδί μου, συγχώρα με».
Συγκρατώ εδώ, οίκοθεν νοείται, τον εντέλει ιαματικό ρολό της επιλεγμένης γραφής. Επισημαίνω ότι οι χαρακτήρες των επιμέρους εξιστορήσεων είναι καθόλα πειστικοί. Οι διάλογοι, κοφτοί και εξ ορισμού απέριττοι, δικαιώνουν τη συγκεκριμένη συγγραφική πρόθεση. Στο όγδοο κομμάτι που φέρει τον τίτλο Freestyler, ο πρωταγωνιστής της συνοπτικά προβαλλόμενης ιλαροτραγωδίας, μια όντως αντιπροσωπευτική μονάδα τόσων και τόσων ανθρωπίνων τύπων, είναι έτοιμος να διαπράξει ένα μοιραίο σφάλμα. Το διασώζει το ορμέμφυτο της αυτοσυντήρησης την τελευταία στιγμή. Ό, τι συμβαίνει και με τις ιστορίες οι οποίες αφορούν στις περισσότερες περσόνες του παρόντος έργου.
Η δε Ανορθόδοξη θεραπεία, η έβδομη διήγηση, συνιστά μια από τις πλέον ενδεικτικές αποτυπώσεις τόσο της ειδικότερης θεματικής απόκλισης, όσο και της συνολικής υφολογικής επιλογής. Ως την τελευταία αράδα το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο. Και οι τελικές επιλογές δένουν απόλυτα με ο, τι προηγήθηκε. Προβλέπω άρτια εξέλιξη.
