Εκεί σε μια παλιά αυλή στα Εξάρχεια έφτιαξε το προφίλ μου δημόσιο ένας street artist.

Μικρό σαμιαμίδι σκαρφαλώνω στον τοίχο παρέα με παγώνια που πετάνε, γαρίδες που μιλάνε, ψάρια που τα κλουβιά αγαπάνε.

Όπως έψαχνα ένα μικρό λιβάδι με πεντακάθαρο ανεμπόδιστο φως κι ένα φαρδύ ποτάμι να ξεκουράζομαι, τα άλλα γκράφιτι φόρτωσαν χαιρέκακα στην πλάτη μου εκείνο το περιβόητο φονικό.

(Μου τη φύλαγαν από παλιά για έναν έρωτα φεγγάρι σαν φέτα κιτρολέμονο. Με διάλεξε και χαμογελούσε πλάι μου στην απείραχτη διαφάνεια του πρωινού. Τα ψάρια βρέθηκαν έτσι να ζαχαρώνουν κάτι πεταμένα πορτοκαλόφλουδα που απόμειναν απ’ τα δολώματα για τις γαρίδες και τα παγώνια κρατούσαν το φανάρι.)

Έκτακτα.

Καιρικά φαινόμενα με αναγκάζουν να γλιστρήσω μες στο σπίτι.

Το μάτι πέφτει στα βρόμικα κουζινικά του νεροχύτη.

Η οικοδέσποινα σερβίρει ψαρόσουπα από τα ψάρια της αυλής· τσίμπησαν κι αυτά σαν χάνοι.

Η πρώτη μας συνάντηση δε φαίνεται ευτυχής.

Θα εστιάσουμε στις λεπτομέρειες.

Οι γαρίδες πρόλαβαν και της σφύριξαν πως είμαι τοξικό προϊόν.

Αυτή η παλιά ιστορία  -σας διαβεβαιώ πρόκειται περί urban legend-  για μήνες ήταν πρώτο θέμα στα πάνελ.

Τι τα θες. Πολλοί πρόθυμοι καταπίνουν αμάσητα.

Τους  υπνώνουν, λες, τα τερτίπια του σκηνοθέτη.

Με βλέπουν και τους  πιάνει ανατριχίλα, αδερφέ.

Είναι δυνατόν με μια βουτιά στο γάλα να σκοτώσω ολόκληρη οικογένεια σε ένα πρωινό;

Ως γνωστόν είμαι ακίνδυνο.

Επανέρχομαι.

Εκείνη έβγαλε μια κραυγή θριάμβου όπως συρίζει η χύτρα, μόλις ξεβιδώνει τη βαλβίδα.

Με τον σύζυγο εδώ και καιρό ψάχνουν τρόπους αλληλοσπαραγμού παράλληλα με τόπους προορισμού, Μαγιόρκα και Πουέρτο Ρίκο.

Όσες φωτογραφίες ανεβάζουν είναι τελικά χωρίς φίλτρα.

Πανέμορφο ζευγάρι μα τα τριγωνικά κεφάλια μόνιμα με καμουφλάζ αορατότητας.

Τόσα χρόνια ο οργανισμός τους γέμισε φολίδες από δηλητηριώδεις επιθέσεις με σάλια και βλέμματα.

Fight.

Αναμετριόμαστε ακαριαία.

Κακά σημάδια ψιθυρίζει .

«Έλα, καλέ μου, σ’ αυτό το τέλμα, γεμάτο νούφαρα και ψόφια ψάρια, έλα, καλέ μου, να σε φιλήσω

έλα, να γείρεις το κεφαλάκι, να σε σκοτώσω.»

Σχεδόν με ναρκώνει.

Θα με στύψει στη σούπα!

Το χαλασμένο τους ρολόι τσιρίζει: Δεν ακούω το πιπέρι.

Βγαίνω απ’ τον λήθαργο.

Μέτρα αυτοπροστασίας με υποχρεώνουν να γυρίσω στην αυλή αγνοώντας τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα.

Κουνάω επιδεικτικά την ουρά μου στα παγώνια.

Μπήκα σε φάση flight.

**

  Ηλίας Λάγιος, Τα κακά σημάδια(Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν)