Αν ένας χάρτης του κόσμου δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει ούτε μια ματιά μας.
Όσκαρ Ουάιλντ
Τη συνοδεύω σε κάθε παράσταση που υπογράφει.
Τα φώτα ανάβουν.
Επί σκηνής ακίνητοι οι ρυθμοί της.
Σκηνοθετεί με αξιοθαύμαστη ακρίβεια το «Ουλαλούμ».
Τις γκριμάτσες στον ύπνο της που τις παγώνει η κρέμα νυκτός, τη βουβαμάρα της μύγας καταπρόσωπο στον καθρέφτη της, το σύμπαν της που ούτε μεγαλώνει ούτε σμικρύνεται.
(Μπροστά σε θεατές φαντά(ζ)ματα με σφιχτά σιδερωμένα κολάρα στο λευκό Νόβο Παν).
«Ήταν σαν να σε πρόσμενα, κυρά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα…».
Πνίγομαι.
Γυρνάμε πάντα μαζί στο σπίτι.
Χαμηλώνουν τα φώτα.
Μέσα από την ξηλωμένη ραφή του χάρτη στον τοίχο φτάνω στο νησί της Ου.
Μου σηκώνουν το χέρι ουρανοκατέβατα όνειρα.
Τα χοροπηδητά σου στα μαξιλάρια πριν κοιμηθούμε, το τραγούδι σου που τραγουδούν τέσσερις μέλισσες στ’ αυτιά μου, η τρέλα σου που απλώνει τον κόσμο.
(Μπροστά σε σαπουνόφουσκες αερικά με pointes πυγολαμπίδες σαν τον Πίτερ Παν)
«Ήταν σαν να σε πρόσμενα, κυρά
…κι έλεγα: θα ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά κι από τα δάσα»
ένας ευφάνταστος τρόπος να σωθώ
Στις σκιές του τοίχου μας συλλαμβάνω επ’ αυτοφώρω ευεργετικές πραγματικότητες
«…που μ’ έλεγε[ς] τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός και τάχας
σύγνεφα θαμπά προς τη σελήνη…»
Άνδρες προσοχή, μην τρυπώνετε τις ξηλωμένες ραφές το βράδυ
***
Γιάννης Σκαρίμπας, Ουλαλούμ
Βιογραφικό
