Γιάννης Ρίτσος

                          [Yannis Ritsos]

Τα όρη, τα σπίτια, τα δέντρα

κι η μεγάλη αυλή έρημη και βυθισμένη

στο ηλιόφως. Θα ’ταν αρκετό ένα όνομα

χαμηλόφωνα να προφερθεί: Ελένη

ή Περσεφόνη, για ν’ αναδυθεί η θάλασσα

μες απ’ της συκιάς τον ίσκιο, για να ξανάρθει

και πάλι τ’ αμαξάκι φορτωμένο

με φύκια και με συντρίμμια, πίσω

απ’ το μουλάρι με τα μάτια τα κλειστά. Θα ’ταν αρκετή

μια λέξη μοναχά, για να σηκωθούν οι λόφοι

και να φύγουν ένας-ένας σιωπηλά σαν

τους αντίπαλους του Οδυσσέα, και τα δέντρα,

αποσβολωμένα απ’ την πυρκαγιά στα παραθύρια,

αγάλματα να γενούνε, καθώς

μες το παρανάλωμα ορθώνεται η σκιά

ενός ανθρώπου πλάι στο τραπέζι του, που δε σκοτίζεται

για τις φλόγες, μα χαράζει μ’ ένα παλιό

σουγιαδάκι, ενόσω αστράφτει ο ήλιος,

φερμένος πίσω από τη Γυάρο, κείνο που

θεός κανένας μήτε τύραννος δε θ’ αρνηθεί

ποτέ του στον τυφλό και στη χήρα και

στη μάνα: δάκρυα γεμάτα φως.

a

Ο Βέλγος Γκυ Γκοφέτ (γ. 1947) είναι ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή ποιητές της γαλλικής γλώσσας. Είναι, επίσης, αξιόλογος πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Θεωρείται ως ένας από τους πρωτεργάτες της αναβίωσης του λυρισμού στη γαλλική ποίηση, κατά τη δεκαετία του 1980.

 Το ποίημα που παρουσιάζεται αντανακλά την πολύχρονη επαφή του ποιητή με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Η αγάπη του Γκοφέτ για την ποίηση του Καβάφη και του Ρίτσου ανιχνεύεται, εξάλλου, και σε άλλα ποιήματά του.