1. Στη Μπαΐα (At Baia)

Έπρεπε να το φανταστώ
πως σε όνειρο θα έφερνες
κάτι υπέροχο κι επίφοβο μαζί
δεμένες ορχιδέες σε ανθοδέσμη
σαν κάποιος να ‘λεγε (σε όνειρο)
«Σου στέλνω αυτό,
εγώ που τις γαλάζιες φλέβες του λαιμού σου
δε φίλησα ποτέ».

Γιατί τα χέρια σου
(που τα δικά μου δεν αγγίξανε ποτέ)
τα χέρια αυτά που έβλεπα
τόσο προσεκτικά ν’ αγγίζουνε τα άνθη,
τα χέρια σου τα εύθραυστα
που σήκωναν με σιγουριά και τόσο απαλά
τα ευαίσθητα λουλούδια
Αχ, πώς ήτανε..

Δεν έστειλες ποτέ (σε όνειρο)
ετούτη τη μορφή ή την οσμή
όχι βαριά ή αισθιασιακή
μα επίφοβη – επίφοβη
των ορχιδέων σε ανθοδέσμη
και λίγες λέξεις στην κορδέλα
τυλιγμένες:

«Από λουλούδι σε λουλούδι
για τα λευκά τα χέρια,
τα πιο ωχρά,
τα λιγότερο χαριτωμένα κι από πράσινο φύλλο»

ή

«Από έρωτα σε έρωτα,
δίχως αφή, δίχως φιλί
αλλά για πάντοτε μα πάντοτε αυτό».

2. Τροχός αστεριών κυλά προς το μωβ (Stars wheel in purple)

Τροχός αστεριών κυλά προς το μωβ.
Το άστρο σου δεν είναι τόσο σπάνιο όσο ο Έσπερος
ούτε τόσο σπουδαίο όσο ο λαμπρός Αλντεμπαράν ή ο Σείριος,
δεν μοιάζει καν στο μελανό και υπέρλαμπρο αστέρι του Πολέμου

Τ’ αστέρια γέρνουν προς το μωβ, δοξάζονται στο βλέμμα.
Το άστρο σου δεν έχει τη χάρη των Πλειάδων
ούτε τη ζαφειρένια λάμψη του Ωρίωνα.

Με όψη αλαζονική, αν και απομαγεμένη και ψυχρή,
όταν τα άλλα άστρα φθίνουν, κλονίζονται και σβήνουν,
το άστρο σου, δεμένο σε ατσάλι, μένει πιστό σε ραντεβού, μοναχικό
και παγερό με φορτωμένα πλοία που σάστισαν στις ριπές και τους ανέμους.

3. Ελένη (Helen)

Η Ελλάδα ολόκληρη μισεί
τ’ ασάλευτά της μάτια σε πρόσωπο λευκό
τη λάμψη της σαν της ελιάς
εκεί όπου πατά
και τα λευκά της χέρια.

Η Ελλάδα όλη βλαστημά
το πρόσωπό της το χλωμό όταν χαμογελά
μισώντας το ακόμα πιο βαθιά
όσο το περισσότερο χλωμιάζει και λευκαίνει
καθώς θυμάται απολαύσεις
και δεινά του παρελθόντος.

Η Ελλάδα βλέπει ασυγκίνητη
την κόρη του Θεού, το γέννημα του έρωτα,
την ομορφιά των δροσερών ποδιών της,
τα τέλεια λυγερά της γόνατα
και θα μπορούσε πράγματι την κόρη ν’ αγαπήσει
εάν μονάχα σκορπιζόταν
στάχτη λευκή εν μέσω πένθιμων κυπαρισσιών.

—

H. D. (Hilda Doolittle, 1886 –1961): Αμερικανίδα ποιήτρια και πεζογράφος, ανήκε στην ομάδα των Εικονιστών μαζί με τον Έζρα Πάουντ και τον Ρίτσαρντ Άλντινγκτον (οι οποίοι υπήρξαν επίσης σύντροφοί της). Διαβόητη για τη θυελλώδη ζωή της και την αντισυμβατική ιδιοσυγκρασία της (αμφιφυλόφιλη, μοιχαλίδα) η H.D. τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα δημοσιεύει ποίηση και πρόζα, μεταφράζει στην αγγλική γλώσσα τον Ευριπίδη και τους Έλληνες λυρικούς, κυρίως την Σαπφώ, ζει τον μεγάλο της έρωτα με τον Ντ.Χ, Λώρενς, κάνει ψυχαναλυτική θεραπεία με τον Σίγκμουντ Φρόυντ, επιχειρεί τα μεγάλα ταξίδια της στην Ελλάδα και την Αίγυπτο (1920, 1922) και παίζει στην ταινία Borderline του Κέννεθ Μακφέρσον το 1930, ενώ παράλληλα μεγαλώνει την κόρη της Περντίτα, μαζί με την σταθερή ερωμένη της Bryher.

Η γραφή της είναι επηρεασμένη από ποιητές όπως οι Πάουντ, Έλιοτ, Γέιτς, Μαριάν Μουρ και Ουάλας Στίβενς και από πεζογράφους όπως οι Ντ. Χ. Λώρενς, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζέιμς Τζόις, Γερτρούρδη Στάιν, Κολέτ και Φώκνερ. Η θεματολογία του έργου της αφορά τον έρωτα, τη γυναίκα ως ύπαρξη και ως δημιουργό, τη γέννηση και τον θάνατο καθώς και τον πόλεμο ειδικά κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο στην ποίησή της καθώς η Ντουλίτλ (που υπέγραφε τα έργα της απλά με τα αρχικά της H.D.) χρησιμοποιεί αρχαιοελληνικούς συμβολισμούς από την ιστορία και τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας προκειμένου να εκφράσει τα πυκνά της νοήματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικούς τίτλους από τις τρεις πρώτες δεκαετίες της ποιητικής της παρουσίας: Υμέναιος (Hymen, 1912), Χορικά από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι (Choruses from Iphigeneia in Aulis, 1916), Ηλιοδώρα και άλλα Ποιήματα (Heliodora and Other Poems, 1924), Η Νεκρή Ιέρεια Μιλά (The Dead Priestess Speaks, 1930).