Αγαπητή Μαντάμ Σιλένα μου,
Έχω μια απορία – ή μάλλον δυο:
Στις 21 Μαρτίου γιορτάζουμε 1ον τα γενέθλια του πεθερού μου, 2ον την Εαρινή Ισημερία, 3ον την μνήμη του Ιακώβου του Ομολογητού, 4ον της καλλινίκου μάρτυρος Μαρίας της εν Πέργη, 5ον του Θωμά, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, 6ον 7ον, 8ον και 9ον συλλήβδην, τις Παγκόσμιες Ημέρες κατά του Ρατσισμού, κατά του συνδρόμου Ντάουν, υπέρ του Νερού και υπέρ του Ύπνου.
(Επίσης, γιορτάζουμε, 10ον, και το κλείσιμο των φυλακών του Αλκατράζ στην Καλιφόρνια, το 1963 – αυτό δεν μας αφορά άμεσα, αλλά το αναφέρω προς χάριν του πεθερού μου, ο οποίος είναι ομογενής εξ Αμερικής και επαναπατρίστηκε το 1963).
Και, θέλω να καταλήξω, σαν να μη μας έφταναν όλα αυτά, γιορτάζουμε, 11ον, και την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης!
Απορία πρώτη: Ποιο ακριβώς είναι το σκεπτικό του εορτασμού όλων αυτών των τόσο ετερόκλητων πραγμάτων την ίδια μέρα;
Απορία δεύτερη – και σ’ αυτή θα ήθελα να επικεντρωθούμε: Τι μας συμβαίνει ξαφνικά τα τελευταία χρόνια;
Γιατί τέτοια υπερβολική ποσότητα Ποίησης;
Γιατί τόσες χιλιάδες εκδηλώσεις – σε κάθε ενορία, σε κάθε Δήμο, σε κάθε συνοικία, σε κάθε σύλλογο / σωματείο /συνδικάτο /καφενείο / μπαρ κ.λπ., σε κάθε ΜΜΕ; (Ακόμα κι εσείς, που είσαστε σεμνό και μετρημένο περιοδικό, ακόμα κι εσείς, βλέπω πως συμμετέχετε).
Γιατί;
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν «Ουκ εν τω πολλώ το ευ»… Γι αυτό και σε τόσους αιώνες δεν έβγαλαν παρά ελάχιστους ποιητές (Όμηρο, Σαπφώ, Αλκαίο, Ευριπίδη και 5-6 ακόμα).
Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτή την «ποιητική» έκρηξη των ημερών μας;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπουκώσαμε πια!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,
Φώφη Κλ.
Αγαπητή κ. Φώφη Κλ.
Συμφωνώ μαζί σας. Πολλοί εορτασμοί… Δεν ξέρω ποιο κέντρο λήψης αποφάσεων επινοεί τους συνδυασμούς των Παγκόσμιων Ημερών. Ίσως το ίδιο που βαφτίζει και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ξέρετε, Μήδεια, Κασσάνδρα, Μαίρυλιν, κ.ο.κ.
Θα προσπαθήσω να σας λύσω τουλάχιστον τη δεύτερη απορία σας:
Στην σημερινή εποχή, έχουμε κατορθώσει να γίνουμε η χώρα με την μεγαλύτερη παγκοσμίως παραγωγή ποιητών.
Πιθανόν αυτό οφείλεται στην τοξική, και ιδιαιτέρως γόνιμη για μεταλλαγμένα είδη, ατμόσφαιρα πολιτικής ασάφειας και απανωτών κρίσεων στην οποία ευδοκιμούμε από το 1821 και δώθε…
Το εύκρατο αυτό κλίμα μάς κάνει να έχουμε αποκτήσει, και ως φυλή και ως έθνος, ψυχοσύνθεση και νοοτροπία ποιητή: στη συντριπτική πλειοψηφία μας είμαστε αναρχοαυτόνομοι, υπερευαίσθητοι και εύθικτοι, νιώθουμε πως δεν μας καταλαβαίνει κανείς, πως δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά, πως όλοι μάς ζηλεύουν, μάς υπονομεύουν και μάς πολεμάνε…
Σας θυμίζω ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανείς γνήσιος Έλλην που να μην γράφει ή που να μην έχει στο άμεσο περιβάλλον του αρκετούς που να γράφουν.
Στην πολυκατοικία μου λ.χ. υπάρχουν 4 ποιητές: (ο φοροτεχνικός του 1ου, η δικηγόρος του 3ου, ο ταξιδιωτικός πράκτορας στο ισόγειο αριστερά και η συνταξιούχος της ΔΕΗ του 6ου. (ποσοστό 25%) Επίσης, ο ωτορινολαρυγγολόγος στο ισόγειο δεξιά, ετοιμάζει μια Πανπελοπονησιακή ανθολογία ωτορινολαρυγγολόγων – ποιητών.
Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να έχουμε γιορτή κάθε μέρα – και πολλαπλάσιες εκδηλώσεις: όπως έχουμε εκατοντάδες άρθρα και εκπομπές λόγου επί παντός επιστητού και ριάλιτις (μόδας, σπορ, διαγωνισμών γνώσεων, παιχνιδιών, μαγειρικής κ. τ. τ. ), αλλά κανείς ποτέ δεν αναρωτιέται γιατί…
Ποίηση, δεν είναι όπως παλιά μια μοναχική και, εν πολλοίς, ενοχική ενασχόληση, αλλά έχει κερδίσει κι εκείνη τη θέση της στην κοινωνία και στο λάιφ στάιλ – και το γράψιμό της αφορά πλέον τους πάντες. Όπως ακριβώς τους αφορούν το μόντελινγκ, το σέρφινγκ, το φλέρτινγκ, το ντιμπέιτινγκ, το σουρβάιβινγκ κ.τ.τ.
Και είναι φυσικό: Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν μάγειρο, έναν πολιτικό αναλυτή, ένα τοπ μόντελ, έναν σεισμολόγο, έναν Δημόσιο Κατήγορο, έναν μετεωρολόγο, έναν ραλλίστα – και ποιος ξέρει πόσους άλλους… Ε, να μην κρύβουμε κι έναν ποιητή ή έστω έναν γευσιγνώστη (δηλ. κριτικό ποίησης); Και ποιος ξέρει πόσους άλλους…
Όπως λέει κι ένας από τους διαπιστευμένους ποιητές μας, ο Σεφέρης: «Πού να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου…».
Ελπίζω πως σας διαφώτισα κάπως…
Δική σας,
Μαντάμ Σιλένα
♡♡♡