Άλλη μια κι άλλη μια και άλλη μία

Κι άλλη μια δύση ακόμη κι ανατολή,

Η ίδια κι όμως διάφορη, διάφορη και ίδια,

Όπως τη βλέπω τώρα στα στερνά μου

Όπως την έβλεπα παιδί, νέος κι άνδρας ώριμος.

Κι όπως τη βλέπαν οι γονείς κι οι γονείς των γονιών μου,

Και οι γονείς των γονιών των γονιών μου,

Κι οι γονείς τους προς τα πίσω μετρώντας τους για πάντα,

Όπως τη βλέπαν σ’ όλη τη ζωή, όμοια μ’ εμένα τώρα.

Και τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μου

Και τα παιδιά των παιδιών των παιδιών μου

Και τα παιδιά τους προς τα μπρος μετρώντας τα για πάντα

Όπως θα τη βλέπουν όμοια μ‘ εμένα τώρα.

Κάποτε ανέφελη και διαυγή, κάποτε σκοτεινή και μαύρη

Η ίδια όμως δύση και ανατολή.

Η ίδια πάντα στην ατελείωτη

Γραμμή παρατηρητών, στον ίδιο παρατηρητή

Μες απ΄ όλες της ζωής του τις αλλαγές η ίδια:

Δύση κι ανατολή και δύση,

Κι έπειτα πάλι ανατολή και δύση,

Ανατολή και δύση παντοτινά.