Arte Poética

Να κοιτάζεις τον ποταμό που είναι καμωμένος

από χρόνο και νερό και να θυμάσαι

πως ο χρόνος είναι ένας άλλος ποταμός,

να  ξέρεις  ότι χανόμαστε όπως το ποτάμι,

ότι τα πρόσωπα περνούν όπως το νερό.

Να αντιλαμβάνεσαι ότι,  άγρυπνος σε ένα άλλο όνειρο

ονειροπολείς , δεν ονειρεύεσαι και πως ο θάνατος

που φοβάται η σάρκα μας είναι εκείνος ο θάνατος

της κάθε νύχτας  που τον λέμε ύπνο.

Να βλέπεις στη μέρα ή στο χρόνο ένα σημάδι

από τις μέρες του ανθρώπου και των χρόνων του,

να μετατρέπεις τη φθορά των χρόνων

σε μουσική, σε ψίθυρο και έκφραση.

Να βλέπεις στο θάνατο το όνειρο, στο λυκόφως

μια στάλα χρυσάφι τέτοιο σαν την  ποίηση

που είναι αθάνατη και φτωχή. Η ποίηση

επιστρέφει σαν λυκαυγές και σαν λυκόφως.

Καμιά φορά τα βράδια ένα πρόσωπο

μας κοιτάζει από το βάθος ενός καθρέφτη.

Η Τέχνη πρέπει να είναι σαν καθρέφτης

που  φανερώνει το δικό μας πρόσωπο.

Λένε πως ο Οδυσσέας, κουρασμένος από άθλους,

έκλαψε από αγάπη όταν αντίκρισε την Ιθάκη του

πράσινη και ταπεινή. Η Τέχνη είναι αυτή η Ιθάκη

η αειθαλής, όχι των άθλων.

Και είναι σαν τον ατελεύτητο ποταμό που

περνά και μένει και είναι καθρέφτης του ίδιου

άστατου Ηράκλειτου,  που είναι ο ίδιος

και είναι άλλος, σαν τον ατέρμονα ποταμό.