Ο χρόνος σκόνη στα μπαλκόνια και στα κάγκελα,
Πάνω τους γράφουν τα ιερογλυφικά τους
Τα περιστέρια.
Ο χρόνος πάχνη, χιόνι στις σκεπές,
Μάταια τα χελιδόνια προσπαθούν
Να φτιάξουν φωλιές γύρω απ’ τους
Κρεμάμενους απ’ τα δοκάρια κρυστάλλους,
Ξερόκλαδα και φύλλα γλιστρούν,
Πέφτουν στο έδαφος.
Γιατί να προϋπαντήσουν την άνοιξη;
Σάμπως θα φέρει και τίποτα καινούριο;
Ο χειμώνας ακόμα σέρνει
Τα κοκαλιασμένα μέλη του
Και το καλοκαίρι που ακολουθεί
Λάβα που κατακαίει τα πάντα
Ενώ το φθινόπωρο
Τα κάνει λάσπη.
Πάντα ο ίδιος κύκλος-δορυφόρος
Σ’ έναν κόσμο ζαλισμένο
Απ’ την ταχύτητα περιστροφής
Γύρω απ’ τον εαυτό του,
Γύρω απ’ τους άλλους.
Όλα μυρίζουν φθορά
Κι αποσύνθεση.
Φύλλα πολυάσχολα,
Λικνίζουν την ύπαρξή τους,
Δεν προλαβαίνουν καν να ξαφνιαστούν
Όταν ο αέρας τα χαστουκίζει και
Τα στρώνει στο χώμα σα μαδημένα πτηνά,
Πατημένα απ’ το αυτοκίνητο του χρόνου
Που τρέχει δίχως φρένα
Με παράθυρα κλειστά και θολά
Και πλάνους καθρέφτες-αντικατοπτρισμούς,
Χιλιάδες ψηφίδες
Κολλημένες αδέξια σ’ ένα
Πολύπλοκο παζλ,
Παραμύθι ατελεύτητο,
Αφού πάντα θα λείπει το τελευταίο κομμάτι,
Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει.
Οι εκκρεμότητες και τ’ απωθημένα
Στάζουν ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα,
Κόλλα που δεν ανήκει,
Ξεραίνεται, γίνεται σκόνη
Στο χωματόδρομο που
Οι υπερτιμημένες διαχωριστικές γραμμές
Όλο και ξεθωριάζουν
Ώσπου εξαφανίζονται,
Γίνονται ένα με το χώμα,
Σηκώνουν σκόνη
Που κατακάθεται κι αυτή,
Ως το επόμενο δρομολόγιο.
