Χαμόγελα Πλατιά

Νομίζω ότι τα μάτια μου
Τα ζωγράφισες κάπως μεγάλα –
Αν και μισόκλειστα –
Αλλά δεν έχω στόμα ακόμα
Να στο πω.
Για να χωράνε μέσα τον εαυτό σου,
Λες,
Ανίκητο ιππότη,
Αδιάτρητο μέταλλο απ’ έξω,
Φλεγόμενο αίμα από μέσα.

Ζωγραφίζεις ηλιόλουστα λιβάδια
Μυστικά δρομάκια και
Βάρκες από γερό σκαρί.
Αναθαρρεύω καθώς σ’ ακούω να
Μου τα περιγράφεις όλα.
Αφήνεις το στόμα μου για το τέλος,
Μικρό, χείλη σφραγισμένα,
Ίσα ίσα ένα μειδίαμα,
Δεν πειράζει, λέω από μέσα μου,
Τα πλατιά χαμόγελα είναι για τους απελπισμένους,
Τους πάντα ανικανοποίητους.

Μου λες για τα κόκκινα γαρύφαλλα
Ολόγυρα σε κάτασπρη εκκλησιά.
«Όλα δικά σου», λες,
«Να μοσχομυρίζει η γη
Όπου πατάς. Όπως σου πρέπει».
Η καρδιά μου σπαρταράει.

Όταν ολοκληρώνεις τον πίνακα
Με βάζεις μπροστά στον καθρέφτη
Να δω κι εγώ με τα δικά μου μάτια
Αυτά που μου ‘λεγες τόσον καιρό.

Χειροκροτείς το έργο σου
Υποκλίνεσαι στον εαυτό σου
Το τόσο ταλέντο
Τον τόσο κόπο,
Τα χειροκροτήματα θόρυβος στ’ αυτιά μου
Δεν μ’ αφήνουν ν’ ακούσω
Τα πουλιά που κελαηδούν στα λιβάδια.
Μα, για ποια λιβάδια μου ‘λεγες;
Συγκεντρωμένα πλήθη βλέπω μόνο,
Αντί για δέντρα άνθρωποι που
Σ’ επευφημούν, που
Σαν κάτι να θυμούνται, που
Πότε κλαίνε, πότε γελάνε, που
Κάτι θέλουν,
Κάτι αποζητούν, που
Σύντομα ξεχνάνε
Κι εσένα και τα έργα σου
Και κυρίως
Ότι αυτά τους θυμίζουν.

Αντί για μονοπάτια βλέπω
Πινέλα για να σχεδιάζεις
Τα παραμύθια σου,
Αντί για βάρκες, καβαλέτα
Βαριά κι ακλόνητα
Για να στερεώνεις τους καμβάδες σου
Και τα γαρύφαλλα που μου ‘λεγες
Είναι κομμένα, δεν έχουν ρίζες
Μόνο πόδια,
Κι απ’ τα μάτια μου ξεφλουδίζονται
Τα ξεφτίδια ξεραμένης μπογιάς
Απ’ τη στολή σου,
Αποκριάτικη αμφίεση,
Έπρεπε να το ‘χα καταλάβει,
Αφού δεν ένοιωθα ούτε παλμό ούτε
Ζέστη μέσα μου.
Μεγάλα μάτια κι αυτιά, άδεια τώρα,
Σφραγισμένο στόμα,
Χέρια ενωμένα,
Δάχτυλα πλεγμένα.
Τι να πω άλλωστε;
Ένα απλό πορτραίτο εγώ
Πουλημένο εξ’ αρχής,
Κι εσύ χαμογελάς πλατιά.