Δριμύ το Θέρος

Κι ενώ την Άνοιξη ακόμ’ αποζητούμε

Εραστές του μελιχρού ονείρου

Δριμύ το θέρος θα ενσκήψει

Και θα θερίσει πάλι στο σκοτάδι

Άγουρα στάχυα ο κεραυνός

Τα σπλάχνα της καλοκαιρίας

Ασύστολα θα τα εκσφενδονίσει

Σε τόπους έρημους θανατερούς

Γύρω  μας μαίνεται η σκοτεινιά

Αντεστραμμένος άνεμος επίμονα

Σφυρίζει τα παλιά τραγούδια

Φύσα αεράκι φύσα με

Ανεπίγνωστα ακολουθούμε εμείς

Αναζητώντας τον κόκκινο αστερία

Που μέσα στη θαλασσινή σπηλιά

Αφήσαμε παιδιά πριν χρόνια

Μα πού πήγε ο παλιός πέτρινος φάρος

Που έγραφε τα φωτεινά του σήματα

Σαν νότες μουσικές στην καταιγίδα;

Να βλέπουμε πού πέφτει η Ανατολή

Και προς τα πού θα πλεύσει το καράβι.

Μόνο ας φυσήσει οιακοστρόφος μια πνοή

Ν’ αποκατασταθούν  οι  εποχές

Να λάμψει επιτέλους η καλοκαιρία