Κάποτε της πρόσφερε τριαντάφυλλα. Τα Rose Kiss, τα Rose Grante Mailandina, τα κατακόκκινα Parfum de Nuit . Της μάθαινε. “ Δες, μύρισε και άγγιξε μετά” της έλεγε, “βελούδο…κλείσε τα μάτια, άγγιξε απαλά και νιώσε”. Τώρα του έφτιαξε αυτή έναν τριανταφυλλώνα, να περπατούν μαζί ανάμεσα, να οσφραίνονται το άρωμα με την πρωινή δροσιά, να του κρατά το χέρι και να το οδηγεί να τα αγγίζει, να τα θωπεύει με τα ακροδάχτυλα.
Μαζεύει τα πιο ανοιχτά, με προσοχή τα κόβει, γεμίζει βάζα παντού μέσα στο σπίτι, μα στο γραφείο του τα πιο πολλά, ροδοπέταλα μέσα σε μια μικρή πιατέλα δίπλα του- ευωδιαστά Μαγιάτικα, Gallica και εκατόφυλλα Centifolia, εξωτικά ρόδα του Ισπαχάν, Rose Desdemona, William Shakespeare και Earth Light, το “Φως της Γης” -να φέγγουν μες στο νου του, όταν γράφει στο πληκτρολόγιο. Αχ, ειρωνεία το τυφλό που αυτός της δίδαξε πολλά χρόνια πριν στην παλιά του γραφομηχανή, όταν αυτή δεν είχε καν ιδέα πώς, και τώρα του ανοίγει αυτή τον υπολογιστή, του ακουμπά τα δάχτυλα στο ξ και φ, τον φιλά απαλά στα μάτια. Αθόρυβα φεύγει και τον αφήνει να περπατά σε μονοπάτια δύσβατα, να ανεβαίνει στο βουνό, να κολυμπά μόνος στη θάλασσα, να ξαναγυρνά στις πόλεις που περπάτησε, να μπαίνει νύχτα στο μπαρ Deja vu, να βρίσκει τους παλιούς φίλους, να συναντά παλιές του ερωμένες, να γράφει τώρα με γράμματα-χρώματα τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Ύστερα θα τα επιμεληθεί αυτή σε μια πρώτη ανάγνωση, θα κάνει τους διαχωρισμούς, θα ξεχωρίσει τα email του που απευθύνονται μόνο σ’ αυτή, θα τα μεταφέρει στο φάκελό της, θα τα σώσει όλα.
Για το δυστύχημα δε μιλούν ποτέ, ούτε αυτή, ούτε κι αυτός κάνει την παραμικρή νύξη στα γραπτά του κι ένας που θα τους δει στο δρόμο να περπατούν αργά, αυτός να στηρίζεται ελαφρά στο μπράτσο της κι αυτή λιγάκι μόνο να προπορεύεται χωρίς ωστόσο να δείχνουν μια σχέση άνιση, θα νομίσει πως πάντα έτσι τρυφερά πορεύονταν στη ζωή μαζί. Ακόμα κι εγώ που γνωρίζω την ιστορία τους, ξεγελιέμαι καθώς τους βλέπω να έρχονται από μακριά. Πώς να φανεί το παρελθόν που το διέγραψαν για πάντα; Κανείς δεν υποψιάζεται την πολυτάραχη σχέση της νιότης, το δυνατό τους έρωτα στην αρχή, το χωρισμό τους μετά τη διπλή προδοσία και το γάμο του με την καλή της φίλη… Πως τέλειωσαν λίγο μετά απροσδόκητα οι ευτυχισμένες μέρες του γάμου αυτού, πως έγινε θρύψαλα σε μια στιγμή η ευτυχία του και η γυναίκα του κομμάτια.
Σχέση άνιση είπα παραπάνω. Ίσως να ήταν έτσι κάποτε, μεγαλύτερος αυτός, κοσμοπολίτης, εργοδότης της. Αλλά πώς γίνεται μετά η μεταστροφή και πώς γεννιέται απ’ τα συντρίμμια και τη συντριβή σχέση βαθιά, σχέση αμοιβαίας αφοσίωσης, κι ένας άλλος έρωτας. “Φως μου” της λέει, “φως μου” και το εννοεί, μεταφορά και κυριολεξία εν ταυτώ. Περήφανος, δυνατός κι ανεξάρτητος, αρνήθηκε αυτό που συνήθως λέμε ”βοήθεια”, αρνήθηκε τους οικτιρμούς. Άλλωστε τους πρώτους δύσκολους χρόνους είχε το νοσοκόμο του. Η νέα τους σχέση χτίστηκε σιγά-σιγά, η παρουσία της μονάχα πρώτα, μετά οι αναγνώσεις, περίκλειστη σχέση σαν σε κουκούλι οι δυο τους μόνοι για πολύ καιρό. Κι έτσι μεταμορφώθηκε μέρα τη μέρα χωρίς υστερόβουλες επιδιώξεις σε γνήσιο μετάξι και βελούδο. Βελούδο τριαντάφυλλου.
