Έλειψα ένα μήνα από το σπίτι μου. Ήμουν αλλού αλλά κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους της οικογένειας. Συνάντησα παλιούς φίλους και έκανα καινούργιους. Έμεινα σε απρόσωπα RBB και φιλοξενήθηκα στη ζεστασιά οικείων -από κάθε άποψη- προσώπων. Επέστρεψα με αποσκευές γεμάτες από κουβέντες ουσιαστικές και συναντήσεις  αγαπητικές- να ‘χω να θυμάμαι για καιρό.

Γύρισα στο σπίτι μου χθες το βραδάκι, με φρόντισαν οι  γείτονες  με φαγητό και τσίπουρο, να’ ναι καλά!,   είπαμε τα νέα μας και μπήκα στο σπίτι μου, κουρασμένη μετά από ένα μακρύ ταξίδι με το ΚΤΕΛ.  Ένας από τους λόγους που ταξίδεψα με το ΚΤΕΛ είναι ότι δεν λειτουργεί το αεροδρόμιο της Κέρκυρας για κάποιες μέρες, πέρυσι και φέτος τον χειμώνα.

Μπαίνοντας  στο σπίτι μου το ένιωσα άδειο. Άφησα τα μπογαλάκια μου στη μέση του σαλονιού και κάθισα σε μια πολυθρόνα, για να συνηθίσω στην ιδέα της επιστροφής. Δε χρειάστηκε πολλή ώρα για να διαπιστώσω αυτό, για το οποίο με είχε προετοιμάσει η γειτόνισσα. Ότι είχε ανοίξει ένα παράθυρο από τον αέρα και είχε μπει ένας από τους πολλούς γάτους της αυλής μέσα στο σπίτι, μια ολόκληρη νύχτα μάλλον, μέχρι που το αντιλήφθηκε εκείνη.

Σε όλο το χώρο, κρεβάτια, πολυθρόνες και καρέκλες, είχε αφήσει ίχνη. Τα σήκωσα όλα για να πλυθούν. Ωστόσο, βλέποντας πιο προσεκτικά, διαπίστωσα ότι δεν ήταν σημάδια γάτου τα περισσότερα, ήταν πολύ μικρά αποτυπώματα, μάλλον σαν περιττώματα πουλιού. Υπέθεσα ότι το σπίτι μου είχε γίνει κατάλυμα για τα ζωντανά του περίγυρου, πετούμενα και μη. Με μερικά πλυντήρια θα έβρισκε ξανά την -έτσι κι αλλιώς ελλιπή- τάξη του. «Μικρή η ζημιά» σκέφτηκα και χαμογέλασα. «Μάλλον είναι μια διακριτική υπόδειξη ότι πρέπει να νοικοκυρευτώ».

Αφού μπήκα στον κόπο να βάλω στα άπλυτα ό, τι ήταν λερωμένο, κάθισα να πιω ένα ζεστό.

«Αν είχα μπει στο σπίτι μου» σκέφτηκα «και δεν είχε προηγηθεί, όσο έλειπα, η επίσκεψη των ζώων, θα είχα νιώσει πολύ πιο έντονα την μελαγχολία της απόστασης από όλους εκείνους που άφησα πίσω φεύγοντας από την Αθήνα».

Ας μην γκρινιάζουμε, λοιπόν,  για τις αναποδιές. Για κάποιο λόγο καλώς γίνονται,  αρκεί να είναι αναστρέψιμες.

Υ.Γ.

Παρ’ ολίγο να ξεχάσω πώς μου ήρθε η ιδέα να γράψω αυτό το μικρό ανακοινωθέν.

Σήμερα το πρωί, στο δωμάτιο που άπλωνα το πρώτο πλυντήριο, είδα τα δέματα με το βιβλίο «Τα Ελάχιστα/Essentials», σε επανέκδοση στην ελληνική και αγγλική γλώσσα αυτή τη φορά. Πίνοντας τον καφέ μου το ξεφύλλισα, συγκινήθηκα  και σκέφτηκα ότι oφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην  φωτογράφο Bernadette Mergaerts και στην εκδότρια και γραφίστρια Φιλένη Λοράνδου γι’ αυτή τη συνεργασία.

Κάπως με παρηγόρησε κι αυτό στο τέλος του ταξιδιού μου, αφού οι «δημιουργικές φιλίες» είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που μας προσφέρει η ζωή.