Δύο φίλες ζωγράφοι σε μια όχι συνηθισμένα «κοινή έκθεση».

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο «θηλυκού γένους» ή στο «φιλικού είδους» των δημιουργών, που η έκθεση των Μαρίας Κρίγκα και Παναγιώτας Κάπελα αποπνέουν τόση συν-εργασία, ενώ ταυτόχρονα κρατούν η καθεμιά το προσωπικό της ύφος, αφήνοντας χώρο στο προσωπικό ύφος της άλλης να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο.

Και ως προς τα ατομικά έργα της έκθεσης, όπου η καθεμιά έχει την απόλυτη αυτοδιαχείριση του θέματός της σε κάθε έργο και στο σύνολο των έργων, αυτό είναι αυτονόητο και δεν συνιστά κατόρθωμα.

Στο σύνολο των 48 εκτεθειμένων έργων τα  6 έργα που αποτελούν το από κοινού δημιουργικό εγχείρημα η επιτυχία δεν είναι εκ προοιμίου δεδομένη.

Ρωτήθηκαν, η Παναγιώτα και η Μαρία, ποια ήταν η διαδικασία της συν-δημιουργίας στους κοινούς πίνακες.

Απάντησαν ότι δεν έθεταν το θέμα του πίνακα εξαρχής. Είπαν ότι σε κάποιους άρχιζε η μία και, όταν ολοκλήρωνε αυτό που ήθελε να αναπαραστήσει, η άλλη συνέχιζε με τον δικό της δημιουργικό τρόπο και συμπλήρωνε τον πίνακα.  Και το αντίστροφο. Εναλλάξ είχαν πότε η μια πότε η άλλη τον πρώτο λόγο  στην κοινή δημιουργία. Η δεύτερη όφειλε να σεβαστεί τα δεδομένα της πρώτης.

Κοινό έργο: Το πλουσιότερον του ελάχιστου

Το ορατό αποτέλεσμα για τον επισκέπτη της έκθεσης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Στα ατομικά έργα της Παναγιώτας Κάπελα διακρίνουμε ένα ύφος προσωπικό που στο σύνολό του διαφέρει ριζικά από το προσωπικό ύφος των ατομικών έργων της Μαρίας Κρίγκα.

Η δεύτερη, στα περισσότερα έργα της, με σχέδιο σύνθετο και χρωματική παλέτα στιβαρή, μας εισάγει συμβολικά στον κόσμο της σύγχρονης υπαρξιακής μας αμηχανίας και του προβληματικού περιβάλλοντός μας,  χωρίς παιγνιώδη διάθεση. Τα μετουσιώνει εκφράζοντας  αίσθηση ανησυχίας και εγείροντας αίσθηση ευθύνης. Μας ευαισθητοποιεί στα μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Μαρία Κρίγκα: Ηγέτης

Η πρώτη, με συνθέσεις  που αξιοποιούν συχνά στοιχεία από τη φύση και από έμβια όντα -ζώα και ανθρώπους- καταδεικνύει  την παροδικότητα της ύπαρξης και ξυπνάει μέσα μας την ανακούφιση του ενήλικου «παίζειν» ελαφραίνοντας, με τη διαφάνεια  των χρωμάτων και με το ευφάνταστο και ανάλαφρο σχέδιο, το υπαρξιακό μας βάρος. Μας το δείχνει αλλά το εκτονώνει με ένα σχεδόν παιδικό χαμόγελο.

Παναγιώτα Κάπελα: Urban me

Οπότε, είναι σαν να συνδιαλέγονται και να αλληλοσυμπληρώνονται δυο φωνές, που μοιάζουν αταίριαστες αλλά που κατά βάθος συνομιλούν πάνω στο ίδιο θέμα. Λες και υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους, να μας θέσουν προβληματισμούς και ταυτόχρονα να μας αναιρέσουν το βάρος αυτών των προβληματισμών. Όταν αυτό συμβαίνει χωρίς να υπάρχει εκπεφρασμένη πρόθεση, τότε μιλάμε για μια υπερβατική δημιουργική αρμονία.

Κι ερχόμαστε στους έξι πίνακες που είναι προϊόν κοινής δημιουργίας. Αυτοί αποτελούν την -όχι συνηθισμένη-  ιδιαιτερότητα της έκθεσης. Στα κοινά αυτά έργα επιβεβαιώνεται η βαθιά και επί της ουσίας «συνομιλία» των δύο εικαστικών.

Κοινό έργο: Ώστε αυτή είναι

Μια συνομιλία, όπου κυριαρχεί ο σεβασμός της παρέμβασης «του άλλου» στη σύνθεση του κάθε έργου. Όπου η πρώτη των συμβαλλομένων αφήνει χώρο για την δεύτερη και το αντίστροφο.  Όπου το έργο αναπνέει αρμονικά, με τα κενά και τα πλήρη της εικόνας,  που θα συμβόλιζαν, σε μια φιλική κουβέντα, τις  ανάσες ανάμεσα από τις φράσεις των συνομιλητών.

Κοινό έργο: Νερό και κόρη

Η έκθεση, με τις τρεις πτυχές της,  προκαλεί στον θεατή μιαν ευεξία, που δεν είναι μόνο αισθητική αλλά που μας χαροποιεί πιο βαθιά σε ένα συμβολικό επίπεδο. Μας υποβάλλει ως παράδειγμα την αισιόδοξη προοπτική της συλλογικής αρμονικής δημιουργίας.  Και τη δημιουργία μπορεί κανείς να την προβάλει, πέρα από τις καλές τέχνες, στην σπουδαία και καλύτερη τέχνη, εκείνη της ζωής.