στη γειτονιά που πάλλει

η ψυχή του κόσμου

Αυτό το Πάσχα

σταυρώνεσαι Χριστέ μου

σ’ ενός παιδιού το σώμα

Ρίξε ένα βλέμμα

στη γειτονιά

που πάλλει η ψυχή του κόσμου

Γυμνή τραυματισμένη

ακόμα περιμένει

δικαιοσύνη

Πόσην οδύνη

ν’ αντέξει ακόμα τούτο

το μικρό πλάσμα

Χαίνει το χάσμα

και το βαθύ το ρήγμα

του παραλόγου

μας καταπίνει

Αυτοί που φταίνε

κι εκείνοι που είν’ αθώοι

ν’ αλλάζουν θέση

Θολώνει η σκέψη

και πνίγεται η λέξη «ζωή»

στο κρίμα

Για μιαν ανάσταση

υπάρχουμε ακόμα

μέσα στο τραύμα:

εκείνοι που σταυρώνουν

του κόσμου την ελπίδα

ν’ αφανιστούνε

μ’ ένα σου θαύμα