Με άλλους πενήντα στο μέλλον ταξιδεύει

μ’ ευθύνη άλλου

Αυτοδιασπάται στα πίξελ της οθόνης

η μοναξιά του

Πληκτρολογώντας το χάος ψηλαφούνε

τα δάχτυλά του

Φεύγει το «τώρα»

σπάει η επίγνωσή του χίλια κομμάτια

Συμβιβασμένος στον ανελέητο κόσμο

κλείνει τα μάτια

Έχει όμως χάσει  του ρεμβασμού τη χάρη

πώς να ησυχάσει

Μάγια του κάνει εικονική η ζωή του

δε νιώθει πόνο

Τι κι αν πεινάει για ένα ζεστό χέρι

αν δεν το ξέρει

Θα ‘δινε την ψυχή του για ένα μόνο:

το γουάι-φάι