Η πείνα του έρωτα

Σε γιορτή καλεσμένη παρά θιν αλός

για ώρα άκουγα με μάτια μισόκλειστα

ήχους καλοκαιριού

στην άμμο σπαρμένους ενώ

το δειλινό χρώματα έσταζε στο τραπέζι καθώς

ο ήλιος έδυε.

Για λίγο, όμως, τα μάτια σαν άνοιξα

τα χρώματα σώπασαν

μπροστά στα εξαίσια μέλη σου

στα δάχτυλά σου και τότε

τα δάχτυλά μου τη φούστα στρώσανε

τα μέλη μου παρέλυσαν

βγάλαν ζωώδεις κραυγές και

πάνω σου απλώθηκαν

σε τόπο άλλον εσένα ν΄ αγγίξουν.

Πέρασε η ώρα.

Φύγαμε.

Πέρασαν χρόνια.

Εσένα σε ξέχασα· ακόμα όμως θυμάμαι τη στιγμή που

το  βλέμμα σήκωσα

μόνο και μόνο για ν’ ανακαλύψω

πως λιονταρίσια είναι η πείνα του έρωτα και

η σωφροσύνη λιγόφαγη.

 Προσευχή

Και εις το καλοκαίρι το άγιον

το μισόγυμνον στη βεράντα, το μεθυσμένον με τσίπουρα

το εκ του φωτός εκπορευόμενον

το σύν ανατολών και δειλινών συμπροσκυνούμενον

και συνδοξαζόμενον,

το λαλήσαν δια των υπαίθριων τζουκ μποξ

εις μίαν, τρυφερήν, αμμουδερήν, και γιορτινήν αλμύρα

ομολογώ (με λαχτάρα) εν βάπτισμα εις ξέφτισμα φοβισμένων εαυτών

προσδοκώ ανάστασιν ηδονών

και μεσημέρια του μέλλοντος Αυγούστου. Αμήν.