Το παντομιμικό χοροθέατρο είναι η αρχαιότερη διαπολιτισμική γλώσσα τού κόσμου (μαζί με το πανάρχαιο «θέατρο σκιών»).
Η διεθνής ελληνορωμαϊκή παγκοσμιοποιημένη μυθολογία τρέφεται ακόμη με «ψίχουλα από το τραπέζι τού Ομήρου». Εάν δεχτούμε ότι αυτό ίσχυε ήδη στην εποχή των μεγάλων τραγικών, εμείς τρεφόμαστε πλέον με ανακυκλωμένα αποφάγια.
Φαίνεται όμως ότι τα πρώτα προβλήματα που δημιουργήθηκαν αμέσως μετά την δημιουργία των πρώτων πόλεων-κρατών εξακολουθούν να ισχύουν (και να παραμένουν άλυτα) μέχρι ΚΑΙ σήμερα.
Αυτό δεν μας εκπλήσσει διόλου, δεδομένου ότι, όπως λέει ο νομπελίστας Σεφέρης μας «κι η ζωή είναι πλούσια γιατί βρήκαμε τελειοποιημένα μηχανήματα όταν οι αισθήσεις παρακμάζουν…»,
Υπάρχει ένα μεγάλο κενό, από τότε που χωρίστηκε η Επιστήμη από την Φιλοσοφία και οι «Θετικές» από τις «Θεωρητικές» επιστήμες.
Σε αυτό το κενό στήνουμε τεχνολογικές γέφυρες, όμως το χάσμα παραμένει. Ο άνθρωπος παραμένει «πρωτόγονος» κι ο λεγόμενος «ερπετοειδής εγκέφαλος» αντί να ελαχιστοποιείται επιμηκύνεται απειλώντας να καταλάβει το κρανίο μας και να ακυρώσει τις «ανώτερες» πνευματικές, εγκεφαλικές λειτουργίες μας.
Κι όσο η επιβίωσή μας απειλείται από πληθώρα εισερχομένων πληροφοριακών σημάτων, που τα γεννούν διάφορα τεχνηέντως διαφημιζόμενα «συστήματα» που ευαγγελίζονται την άνευ κόπων τε ιδρώτος παραισθητική-ψευδαισθητική «Αφθονία» τόσο μένει διψασμένη η ψυχή μας, η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ, αναζητώντας την «παραμυθία» που θα επιτρέψει τη ΓΑΛΗΝΗ, ικανή κι αναγκαία συνθήκη προκειμένου να αναδημιουργήσει τον καινούργιο αναγεννησιακό Πνευματικό Πολιτισμό.
Η Κασσάνδρα είναι σύμβολο τής απαξιωμένης θεόπνευστης μαντείας. Είναι η «ελέω θεού σαλή». Είναι εκείνη που βλέπει με το «τρίτο μάτι», αλλά δεν την πιστεύει κανείς.
Είναι αναξιόπιστη ως μάρτυρας, ακόμα κι όταν επαληθεύονται οι προφητείες της.
Σέρνεται σκλάβα από την αλωμένη, πυρπολημένη Τροία για να βρει φριχτό θάνατο στις Μυκήνες και δεν πέφτει στο Αιγαίο Πέλαγος να πεθάνει, όπως πράττει πλήρως απελπισμένη η χαροκαμένη μάννα της Εκάβη.
Αντιθέτως, επιμένει να «δει» την προφητεία της να εκπληρώνεται μέχρι τέλους. Σαν να ζει έξω από το κορμί της, σαν να κατοικεί εκτός, «εκεί», στο Επέκεινα, όπως η αυτοκτονική Αντιγόνη κατά Σοφοκλή.
Είναι τραγική η Κασσάνδρα, γιατί εικονοποιεί τη μοίρα μας. Πηγαίνουμε ήρεμοι, ήμεροι, ως «βόδια επί σφαγήν».
Το λέει τέλεια ο Μεγάλος Αλεξανδρινός Ποιητής Καβάφης:
[…] Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλιτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κι αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.
[1905].
Εκπληκτική παράσταση, φαντασμαγορική στην απλότητά της. Το «τρίτο μάτι» τής Κασσάνδρας ενισχύεται παραστατικά από τις βιντεοπροβολές στον λιθόχτιστο τοίχο τού βάθους. Μουσική, κινήσεις, «όψις» συνδυάζονται αρμονικά σχηματίζοντας ένα πέπλο που διαπερνάει το λασπωμένο έλος των ψευδαισθήσεών μας. Ο Θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα κι η ζωή μια πρόκληση: άλμα πάνω από το υπαρξιακό Κενό χωρίς τεχνολογικά μέσα. Εκεί δεν περνάνε οι πανάκριβα αποκτηθείσες ευκολίες. Εκεί οι θυσίες μιας ζωής δεν έχουν πέραση. Πήγανε στράφι στον εσμό των ακολουθούντων τυφλών, που ΔΕΝ τους οδηγεί κανείς μισότυφλος πια. Είμαστε όλοι σαν τον τυφλωμένο Γίγαντα Πολύφημο…
Ελπίζω να ξαναδοθεί στο επαρκές θεατρόφιλο κοινό η ευκαιρία να ξαναδεί αυτή την τόσο πλούσια σε κλειδιά και κώδικες παράσταση. Ενδεχομένως και σε έναν «ανοικτό» χώρο. Γιατί όχι στο Ηρώδειο;
