Η συστηματική επί σκηνής ανάγνωση ρομαντικών νοσταλγικών επιστολών παλαιάς κοπής καταδεικνύουν την νοσταλγία του παραζαλισμένου μετανεωτερικού ανθρώπου για την προψηφιακή εποχή.

Σε συνδυασμό με το άνευ ουράς πιάνο, τις μελωδίες που υπερισχύουν τής όποιας φωνητικής επιδόσεως, τις δραματικές παύσεις, τα «σκηνοθετημένα» κενά, τη διάδραση τής πρωταγωνίστριας με το ενοχλητικό κοινό (που φτάνει καθυστερημένο ή επιμένει να διατηρεί αναμμένες τις οθόνες του κινητού ή και να βιντεοσκοπεί/φωτογραφίζει ταυτόχρονα, επηρεάζοντας τη συγκέντρωση τόσο των αφιερωμένων καλλιτεχνών όσο και των αφοσιωμένων θεατών), δημιουργείται μια ιδιότυπη συγκινησιακά φορτισμένη «κατάσταση», πέρα από την συνήθη θεατρική συνθήκη, φαίνεται όμως πως στη μετά το μεταμοντέρνο μετα-μετανεωτερική εποχή μας, πέρα από την υβριδική αμαλγατοποίηση των ειδών, επιχειρείται και μια επικοινωνιακή εντατικοποίηση μεταξύ σκηνής και πλατείας.

Η stand-up comedy γίνεται πανεύκολα stand-up tragedy, όμως – όπως και στην μεταβατική/μεταιχμιακή εποχή τού Ευριπίδη, τότε που αντικαταστάθηκε το παλαιομοδίτικο γονιμολατρικό σατυρικό δράμα από υβριδικές τραγικωμωδίες, δράματα με αίσιον τέλος – έτσι και σήμερα στην ρωμαϊκού τύπου παρακμή τού αμιγώς υλιστικού, αντιποιητικού, αντιπνευματικού πολιτισμού, που βιώνουμε εκόντες-άκοντες (εκούσαι-άκουσαι), ακόμα και οι νοσταλγικές χωροχρονικές παλινδρομήσεις, επηρεάζονται, εάν όχι και «διαβρώνονται», από σύγχρονες συνήθειες, που υποθάλπουν ή διαιωνίζουν κοινωνικές παθογένειες.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ: φυσικά και δεν είμαι υπέρ κανενός ελέγχου, ουδεμίας λογοκρισίας, τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της ελευθερίας τής έκφρασης, και δη της καλλιτεχνικής, όμως παράλληλα με την καθημερινή εξάσκηση τής ενσυναίσθησης, της αποδοχής, της παραδοχής, της ανεκτικότητας, απαιτείται η παράλληλη εξάσκηση τής κριτικής σκέψης προκειμένου να μην βουλιάξουμε σε μια άνοστη «σούπα» γιγαντωμένης εντροπίας χωρίς ελπίδα ψυχαγωγίας, αισθητικής ηδονής, μήτε καν «δια-σκεδάσεως» από τα καθημερινά προβλήματά μας (που πάντα τα μεταφέρουμε στα καθ’ ημάς και πάντα ανάλογα με «τα καλά και συμφέροντα ημών»).

Έτσι λοιπόν, παρακολουθώντας αυτή την ιδιότυπη παράσταση, ένιωσα βαθιά συγκινημένος και παράξενα συνεπαρμένος…

Θεάματα κι ακροάματα αυτού τού τύπου δεν παρακολουθούμε συχνά.

Ενδεικτική λεπτομέρεια: ο ταξιθέτης μού ευχήθηκε «καλή ακρόαση», αλλά όχι και ταυτόχρονη «καλή θέαση». Χαρακτηριστική ευχή.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Info από το Δελτίο Τύπου:

                              ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ

  «ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ- ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ»

                              Δευτέρα 26- Τρίτη 27 Φεβρουαρίου στις 9μμ

   Φρυνίχου 14-Πλάκα

   “Χάρτινα τραγούδια”

Στο πλαίσιο του «ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ» το ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ, προσκαλεί τον γνωστό συνθέτη Φίλιππο Τσαλαχούρη, που συνεργάστηκε για πολλά χρόνια τόσο με το Θέατρο όσο και με τη Δραματική Σχολή του, στη σκηνή της Φρυνίχου για δύο μοναδικές μουσικές παραστάσεις. Μαζί του η Λουκία Μιχαλοπούλου.

Δύο άνθρωποι συναντιούνται. Στη σκηνή ένα πιάνο, ένα τραπέζι… δύο καρέκλες. Ο πιανίστας δίνει στην κοπέλα αυτό που περιμένει… βγάζει από την τσάντα του τις παρτιτούρες του, που αφήνει στο αναλόγιο του πιάνου, και σε εκείνην ένα πακέτο με γράμματα. Η ανάγνωση των επιστολών συνοδεύει τα χάρτινα τραγούδια, ο ήχος των τραγουδιών συνοδεύει τα χάρτινα λόγια του αποστολέα.

 Ερμηνεύουν:

Λουκία Μιχαλοπούλου

Φίλιππος Τσαλαχούρης

 Ο Φίλιππος Τσαλαχούρης ταύτισε τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της συνθετικής του διαδρομής με το Θέατρο Τέχνης. Συνέθεσε μουσική για πολλές παραστάσεις, δίδαξε στη Σχολή και ανέλαβε όλες τις διδασκαλίες Αρχαίου Δράματος από το 1991 μέχρι το 2004. Παράλληλα συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος κ.α. Η ψυχή, συχνά, της μουσικής μίας παράστασης είναι το τραγούδι. Ένα απλό, σύντομο και ουσιαστικά περιεκτικό τραγούδι μπορεί να αναλάβει το βάρος όλης της συναισθηματικής φόρτισης της παράστασης, κάθε δραματουργικής μετάπτωσης, κάθε σκιάς ή φωτός. Ανάμεσα στα τριάντα και πλέον έργα που επένδυσε με την μουσική του κάποια από αυτά είχαν στη ροή την ιδέα «τραγούδι». Η σκέψη να παρουσιαστεί μία επιλογή αυτών των τραγουδιών δεν είναι καινούργια. Πάντα υπήρχε αυτή η επιθυμία του συνθέτη και μάλιστα με αποκλειστική επιθυμία να ηχήσουν στον γνώριμο και οικείο χώρο του Θεάτρου Τέχνης. Η σημασία αυτών των δύο παραστάσεων είναι μεγάλη και νωπή από συναισθήματα και αναμνήσεις. Την συγκίνηση μεγαλώνει και θερμαίνει η παρουσία στη σκηνή της Λουκίας Μιχαλοπούλου που υπήρξε μαθήτρια του Φίλιππου Τσαλαχούρη. Μαζί θα αποδώσουν 13 τραγούδια και 13 επιστολές, στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης στη Φρυνίχου, όλα δεμένα μεταξύ τους με την πλέον γερή κλωστή: την αγάπη για τους ανθρώπους.

Φρυνίχου 14-Πλάκα

Ώρα έναρξης 9μ.μ.

Διάρκεια 60΄

Τηλεφωνικές κρατήσεις: Δευτέρα έως Παρασκευή 10.30πμ -1.30μμ 2103228706 και καθημερινά στις ώρες ταμείου 5μμ-10μμ στο 2103222464

Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ-μειωμένο 12 ευρώ-ανέργων 8 ευρώ-ατέλεια 3 ευρώ

Ηλεκτρονική προπώληση: ΧΑΡΤΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ | Εισιτήρια online! | More.com