Παλάτια στην άμμο…
Παλάτια στην άμμο χτίζουμε
Και τα γκρεμίζουμε
Ανυπομονώντας
Μην καρτερώντας τη δουλειά μας
Να την κάνει ο νοτιάς,
Ο βοριάς έστω «που τα αρνάκια παγώνει».
Είμαστε τόσο βιαστικοί
Που δεν παρατηρούμε τα ντροπαλά κρινάκια,
Απατηλά κι αυτά μέσα στην ευθραυστότητά τους
Την τόση… που καταντούν αλλοδιαστασιακά σχεδόν,
Απαρατήρητα από την κόρη των ματιών μας την κορεσμένη,
Θολωμένη από τόσο πολλά σταφύλια που μόνο σε κρασί
Να τα πιούμε μπορούμε…
Πού είναι εκείνος ο μούστος που σιγόβραζε στα βαρέλια
Και το πατητήρι, ο ληνός, όπου χαιρόταν ο Βάκχος;
Πού είναι εκείνες οι βασανισμένες εποχές
Που λέγαμε το ψωμί ψωμάκι
Και το νερό νεράκι;
Τραχύς ο ιδρώτας έτρεχε παχύς
Από τους ώμους τους γερμένους,
Όχι από την αυταπάτη, αλλά από τον κάματο
Τής ημέρας που όλο πάει και τελειώνει
Όμως ποτέ δεν σώνεται, αφού κάθε πρωί
Ξαναρχίζει και ξαναπιάνουμε το ίδιο μαγγανοπήγαδο,
Χωρίς καπίστρι τούτη τη φορά
Κι η τριχιά δεν ανεβοκατεβάζει τον κουβά
Στο πηγάδι. Μήπως γι’ αυτό πλήθυναν οι
Εμπρηστές, τρελαμένοι από ετούτη
Την ασίγαστη μανία να πουλάμε και ν’ αγοράζουμε
Αέρα κοπανιστό;
Λυπάμαι εκείνα τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς χάδι
Αλλά και χωρίς κόπο πολύτιμο για να απολαύσουν
Το έχει τους.
Οι πλέον υγιείς τσαλαβουτάμε στην άμμο
στις παραλίες
από νοσταλγία
για το χώμα που θα
μάς σκεπάσει.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας ευγνώμων για το δώρο τής ζωής…
