Ανοδικότης…
Κάθε φορά που μας καταβάλλει της καθημερινότητας ο πυρετός…
Ας γυρίσουμε να κοιτάξουμε τον ουρανό
Σαν την κοτούλα κάθε που πίνει νερό
Ευγνωμονεί το σύμπαν
Για τους πάγους που έπεσαν από τον ουρανό
Μετεωρίτες ευεργετικοί
Που μετέτρεψαν την πύρινη κόλαση
Σε όαση
Την ηφαιστειακή θάλασσα
Σε πέλαγος
Τα μαύρα βότσαλα
Σε δροσερά σκαλοπάτια
Προς…
Το Επέκεινα.
Το Σύμπαν είναι απίστευτα κοντά μας,
Μέσα μας – για την ακρίβεια – σε απόσταση
Αναπνοής…
Φτάνει να θυμόμαστε κάθε φορά που πίνουμε νερό
Να μιμηθούμε την όρνιθα
Που ξέχασε μεν να πετάει
Μπορεί όμως να ορθοφτερουγίζει
Ξανανιωμένη,
Τότε που ήταν ελεύθερη
Κι οι αιθέρες τής ανήκαν…
Πριν μεταμορφωθούμε πάλι σε στάχτη,
Ας ατενίσουμε γαλήνιοι
Την έναστρη ημέρα
Εντός μας.
