Σε μεταβατικές μεταιχμιακές εποχές πολιτιστικής παρακμής, σε εποχές ιδεολογικών-αισθητικών εκπτώσεων, οι καλλιτέχνες και οι δραματουργοί, ως ασφαλές βαρόμετρο κοινωνικοπολιτικών μεταβολών και διακυμάνσεων, επιδίδονται συνήθως σε αυτοκαταστροφικού τύπου ομοιοπαθητικές-δραματοθεραπευτικές απόπειρες, επιχειρώντας ίσως δια του ιδιοτύπου τούτου «βελονισμού» να αφυπνίσουν τα κοιμισμένα αντανακλαστικά μιας παραφουσκωμένης από την πλασματική «Αφθονία» οικουμένης.
Τον ρωμαϊκόν «άρτον και θεάματα» είναι δυστυχώς πάλι οφθαλμοφανώς επίκαιρο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, η Φύση πυρπολείται, οι οικολογικές ισορροπίες διασαλεύονται, οι φυσικοί και ανθρώπινοι πόροι εξαντλούται δραματικά κι εμείς «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν».
Στον βωμό τού Κέρδους, ο αριστοφανικός Πλούτος μοιάζει αθώα καρικατούρα για προνήπια. Τα πράγματα έχουν φτάσει πολύ βαθύτερα. Το παράσιτο της σηψαιμίας έχει διαπιδύσει τον κοινωνικό ιστό μέχρι το κόκκαλο. Κι ακόμη «πλανόμεθα πλάνην οικτράν».
Αφορμή για αυτές τις πικρές σκέψεις, η πρόσφατη πυρκαγιά που κατέκαψε Υμηττό, Πεντέλη, Μέγαρα και γενικώς ό,τι είχε απομείνει από τα προηγούμενα θυελλώδη καλοκαίρια μας.
Όμως η αληθινή «πυρκαγιά», η πλέον επικίνδυνη, συντελείται στην Επίδαυρο εδώ και 25 συναπτά έτη (1/4 τού αιώνα)!!!
Ο αρχοντοχωριάτικος, ατάκτως εισαχθείς (και με χρονοκαθυστέρηση) μεταμοντερνισμός, μας βρήκε απροετοίμαστους και χωρίς κοινωνικά αντανακλαστικά. Η κριτική παρήκμασε. Δημοσιογραφικές αναδομήσεις των δελτίων τύπου, ενθουσιώδεις χειροκροτητές-κλακαδόροι, πάμπολλα Like και selfie στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αμύητο τηλεοπτικό κοινό, αβασάνιστοι-αμόρφωτοι-ακαλλιέργητοι φιλολογούντες-θεατρολογούντες, κακοποιητές τής ελληνικής γλώσσας (και κάθε ενός ελληνορωμαϊκού – έστω – στοιχείου), σαρδανάπαλοι, βάρβαροι, «Ηρόστρατοι» αυτό-καταστροφείς, αυτοκτονικοί καταθλιπτικοί, υστερικοί νάρκισσοι, παράλογοι σκηνολάγνοι [ας μου επιτραπούν οι νεολογισμοί], αδιέξοδοι κι ανέξοδοι (αλλά πολυδάπανοι) ματαιοκάματοι… και άλλα υβριδικά, παρασιτικά είδη… έχουν γίνει θεσμός, μόδα, καθεστώς, “main stream” στο όνομα μιας προ πολλού ληγμένης και όζουσας «πρωτοπορίας». Ουδείς πειραματισμός. Αναμασήματα και κακοτεχνίες. Κι εκεί που κάποτε, ως κριτικοί, ανακαλύπταμε κι επισημαίναμε εποικοδομητικώς τα όποια «κεκρυμμένα ελαττώματα» στέρεων κατά τα άλλα αφηγηματικών-δραματικών δομών, τώρα στεκόμαστε παντελώς αμήχανοι μπροστά σε τέτοιο σκουπιδαριό, που μήτε καν προς ανακύκλωσιν δεν προορίζονται. Όταν ακόμα και το λεγόμενο «θέατρο τού παράλογου» φαντάζει ντεμοντέ συντηρητικούρα σε σύγκριση με την αλαζονική αμετροέπειτα και την χρηματοθηρική θρασύτητα των κατισχυόντων, το «πράσσειν άλογα» είναι το μόνο που ταιριάζει – σκωπτικά – σε αυτή την κατάντια.
Μία απορία μόνον: κάθε κατηφόρα κάποια στιγμή «πιάνει πάτο». Αυτό το δυσώδες πηγάδι-βόθρος άπατον εστί;
Μετά Λόγου από-Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
