Τετριγμένων πονημάτων,

Απονενοημένων διαβημάτων

Επινοητής

Τετριμμένων θαυμάτων…

 

Ανοήτως επιμένων

Υπομονετικώς υπονομεύων

Το Αχανές

Με νησίδες χαράς

Φυσσαλίδες φθοράς

Πλην όμως

Ευτάκτου…

 

Ατάκτου πυρός

Εξορίστου

Δια πρωταρχικού

Ύδατος

Αποσβεννυομένου.

 

Χαριτωμένες ανασασμιές

Εμπύρετων ερώτων,

Ανήκουστων ανερώτων

Που θλίβονται σε περίπτωση

Βροχοπτώσεως

Σκαιάς αβύσσου

Το μετείκασμα,

Αναβύσσου πελασγικής

Το πρόπλασμα.

 

Μετάπλασμα

Δυστοπίας

Ονειρικώς εφιαλτικής,

• Δυστυχισμένη κόρη, τι ζητάς

Εδώ, στα πεδία

Τού ασπάρτου κωνείου;

Πέρασαν οι εποχές

Που θα σε πέταγαν στην πυρά,

Προσάναμμα ΅Ερέβους.

Τόση σκοτεινιά

Πώς αντέχεται;

• Δεν αντέχεται.

 

Η φωτεινιά

Μόνον τους τυφλούς ζεσταίνει,

Χαδιού μητρικού θαλπωρή

Εύοσμος ανάσα,

Βασιλικός κι αρμπαρόριζα.

 

Σκλήθρες φαντάσματα,

Φάσματα εικονικά

Από ερχοντικά ξεκληρισμένα,

Αυταρχικά.

Πανούκλα είπανε την πανώλη.

Αυτή η παραφθορά τών λέξεων

Κρύβει

Την Αληθεια,

Το ρεύμα μισο-φανερώνει

Το πύρινο,

Συμπαντικό φίδι

Που τρώει την ουρά του,

Κοσμικό κροτάλισμα,

Κατάπλασμα Φωτός

Για αποστήματα ρίγη

Με ανείπωτους πυρετούς

Ενσταλαγμένα,

Ξεπαγιασμένοι

Στο Απόλυτο Μηδέν

Ανακρυσταλλώνουμε

Το Άφατο.

Ετούτη είναι άραγε

Τής Νεμέσεως η Κόλασις,

Μετά ή άνευ Δίκης;

 

Βαφτίσαμε τη δυστοπία

Ευτοπία

Και την Κόλαση

Παράδεισο μετονομάσαμε.

Τίποτα από αυτά

Δεν μας σώζει.

Αξίζει να παλέψουμε

Μονάχοι μας,

Συντροφιά με τον

Άγγελό μας.

 

Ο Πάνας

Το Ά-Παν

Υποδηλώνει

Άνευ…

 

Οι θεοί δεν χρειάζονται ευμεγέθη βέλη.

Οι αχρείοι όμως

Ακόμα και τη λύρα

Ως χυδαίο όργανο

Αναπαραγωγικό

Εκλαμβάνουν.

Ανεπαρκείας στέρησις…

 

Παίρνω αναπνοές βαθιές

Ανάμεσα σε δύο εξορίες.

Αυτοδύτης τού Φωτός,

Σφουγγαράς χωρίς φιάλες οξυγόνου,

Δεν ξέρω πότε κοράλλια πιάνει

Ο ψαράς

Και πότε ιχθύες

Αλιεύει…

 

Είναι όλα θολά εδώ κάτω,

Πλεονέκτημα – τής φαντασίας

Τροφή…

 

Αναβοσβήνουν αστραπές

Θανατογεννήσεις συμπάντων άλλων,

Θάλλων εις κήπους μυστικούς,

Φάουσα θέλω.

Τόσο λίγο λοιπόν αγαπάμε το εδώ

Και τώρα;

 

Είναι περίεργο

Ετούτο το μηχάνημα

Τής γήινης γλώσσας.

Ροκανίζει το Κενό

Κι εξαπλούται στο πουθενά.

Perpetuum Mobile.

 

Τα χέρια προσπερνούν

Τον λεπτοδείχτη

Στον μαραθώνιο

Τής απελπισίας,

Στης απογνώσεως

Την κλεψύδρα,

Στης απομονώσεως

Ωδικό κλουβί…

Στην κλεψύδρα…

Στην κλεψύδρα

Τραχύς ιδρώς στάζει…

Αντιπεπονθός…

Απονεννοητής.

 

 

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr