Οι ψυχές που δεν χωράνε στο κουτί των τεσσάρων διαστάσεων, οι άνθρωποι που κακοποιήθηκαν παντοιοτρόπως και ΔΕΝ μεταλλάχθηκαν σε τέρατα, βρίσκουν ρωγμές στο χωροχρονικό συνεχές, αναζητούν τόπους άχρονους, δραπετεύουν, φεύγουν, καταφεύγουν, υπεκφεύγουν, καταζητούνται, αναζητούν εν τέλει τους ομοίους τους, γιατί όπως λέει η αισθαντική πολύτροπος συγγραφέας Ερατώ Ιωάννου «δεν φοβάται ποτέ κανείς κάτι που του μοιάζει» (σελ. 15) [όταν άνθρωπος ΕΙΝΑΙ, συμπληρώνω εγώ, αφού δεν ξέρω τίποτα από την ομοιοσύνη τών εγκληματιών].

Φράσεις σαν γνωμικά, ποιητικές φυγές, ανατάσεις, αποδράσεις σε υπερρεαλιστικές άλλες διαστάσεις και σε παράλληλα σύμπαντα που τα κατεβάζουν στη γη μέσα στην απεραντοσύνη τής πληγωμένης ματιάς τους όλα τα θύματα μιας αγριότητας που διατηρεί την κοφτερή σκληράδα της αιώνες τώρα.

Η αφηγηματική φωνή ακούγεται σαν γέρος σοφός σαμάνος, σαν κουρασμένος αρχαίος, σαν άνθρωπος συνετός που έχει απαλλαχθεί από όλες τις προκαταλήψεις του.

Περιγραφή εφιαλτικών ερειπωμένων τοπίων.

Και η μοναξιά πανταχού παρούσα, αφόρητη (σελ. 91).

Το μόνο που την απαλύνει είναι η συμπόνοια των ξένων, των άλλων… κι ένα φιλόστοργο σκυλί.

«Θε πέσεις, θα σηκωθείς, θα προχωρήσεις και δεν θα σταματήσεις αν δεν φτάσεις στην Ευρώπη» (το leit motiv).

Κι ο μεγάλος καημός που τον μοιράζεται με τον αναγνώστη: «…Να με πάει κάπου αλλού. Σ’ ένα μέρος όπου να υπάρχει έστω ένα ίχνος ελπίδας για μια κανονική ζωή» (σελ. 85).

Όνειρα, τόπος αναψυχής, καταφυγή, παραμυθία… (και στη σελίδα 78).

«Καταλαβαίνω πια ότι αυτό που βάλθηκαν να φτιάξουν πρωί πρωί είναι ένα καλύβι. Ναι, εδώ, στη γη τού κανενός.» (σελ. 100).

Αυτό το μπεκετικό “No man’s land” κυριαρχεί με μια τρομακτική διαχρονική επικαιρότητα αναμφιβόλου κάλλους.

«Σκέφτονται τα πουλιά άραγε την τόση ευλογία που τους χάρισε ο θεός με τα φτερά στις πλάτες τους;» (σελ. 79).

Μόνον όσοι έχουν παλέψει με σύνορα και όρια εσωτερικής τάξεως καταλαβαίνουν αυτό το παράπονο.

Οι καλοκάγαθοι, χορτασμένοι, καλοαναθρεμμένοι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να σφάξουν ούτε μία κότα, δεν αντέχουν να πατήσουν άθελά τους μήτε τα χαμολούλουδα (σελ. 83). Ευτυχώς…

Πόνος ψυχής βαρύς, μετουσιωμένος σε εσωτερική γαλήνη, όσο λυσσομανούν τα τέσσερα στοιχεία τής Φύσης τόσο μεγεθύνεται η ανάγκη για Ποίηση.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο κατάλαβα ότι ο θυμός είναι γκρίζος, μη χρώμα, απάνθρωπος (σελ. 21).

Ιμπρεσιονιστικός αφηγηματικός φακός ομφαλοκεντρικός, στίζεται από έμμεσους διαλόγους, φιλτραρισμένους από την ευαισθησία μιας συνείδησης τυραγνισμένης. Έντονο το στοιχείο τής δραματικότητας, αλλά και της προφορικότητας.

Λόγος έντεχνος, έρρυθμος. Η όλη λογοτεχνική σύνθεση διαπνέεται από μουσικότητα (ως προς την δόμησή της).

Ποιητικές περιγραφές πρωτότυπες, ανεξίτηλες στην διψασμένη για χαρμολύπη μνήμη.

Δεν αντέχεται ετούτη η ζωή δίχως την Λογοτεχνία, την υψηλή, την υπέρτατη.

Έκδοση προσεγμένη.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.