Ο Ποιητής πάντα Ποιητής είναι, ανεξάρτητα από τη μορφή που διαλέγει να εκφραστεί. Η ουσία είναι ούτως ή άλλως ενιαία. Το Όντως ον εμ-πνέει όλες τις «Εγώ Ειμί» Παρουσίες… Περί νεοπλατωνικού κόσμου των Ιδεών και Πυθαγόρειας συμπαντικής (κοσμικής) αρμονίας.
Ευτυχώς, μέσα σε αυτόν αντιπνευματικό υλισμό υπάρχουν ακόμη διανοητές που στοχάζονται ελεύθερα.
Ένας από αυτούς είναι ο Καθηγητής Κοινωνιολογίας Φίλιππος Νικολόπουλος, που τιμάει την Επιστήμη αλλά και την ποιητική έρευνα τού Μη Επιστητού, τού Άρρητου, εκείνου που υπαινίσσεται ο σαιξπηρικός Άμλετ («υπάρχουν πράγματα σε γη και ουρανό που η φιλοσοφία σας δεν τα φτάνει»).
Όσοι και όσες από εμάς προσκρούσαμε σεμνά και ταπεινά, ως ψυχάρες που ζουν μια μέρα κι έλκονται από το φως και προσκρούουν στα διαφανή τζάμια των λεωφορείων, ξέρουμε πολύ καλά πως υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο εκτείνεται το ά-Πειρον (εκείνο που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο τής εμπειρίας μας, αφού δεν γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις μας).
Τότε, το Άφατο, το Άρρητο, το Ανείπωτο πολιορκεί τις διάνοιές μας με την επιμονή τής περιέργειας που οδήγησε στη βρώση τού μήλου (μαζί με το κουκούτσι και τους μώλωπές του).
Από αυτή την διαδικασία με την (εξ αποκαλύψεως) Γνώση κανείς δεν μένει αλώβητος. Αόρατους μύλους αντιπαλεύει ο φιλοσοφημένος (και φιλοσοφικός) Δον Κιχώτης, ως γνήσιος ιππότης…
Σε αυτό το ονειρικό βιβλίο, ο εμβριθής συγγραφέας ερευνά το απείκασμα των ερεθισμάτων στης μνήμης τον διαθλαστικό καθρέφτη και παρατηρεί τις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις κινούμενος πνευματικά σε λεωφόρους που δεν έχουν ακόμη διανοιχθεί κι ασφαλτοστρωθεί, αλλά είναι σαν τον δρόμο τού Antonio Machado που δημιουργείται σταδιακά με κάθε βήμα προς τα εμπρός. “Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει μονοπάτι.
Το μονοπάτι πρέπει να το χαράξεις καθώς το περπατάς.” (βλ. https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=685 ).
Είπε και κάτι άλλο όμως ο ίδιος γνωμικογράφος θυμόσοφος αληθινός ποιητής: «Για να γράψεις ποίηση πρέπει προηγουμένως να επινοήσεις τον ποιητή που θα τη γράψει.» (ως άνω).
Μεγάλες κουβέντες κι «όποιος έχει ώτα ακούειν ακουέτω». Πήξαμε όμως σε εγωκεντρικούς νάρκισσους που αυτοθαυμάζονται σε ρυπαρές λίμνες με μουχλιασμένα νερά.
Έτσι απορροφάται ως δρόσος λόγος τίμιος κι ευθύς, δωρικός κι ειλικρινής, με την παιδική καθαρότητα αμάλαγης ψυχής που δεν νοσταλγεί τα Ερέβη τής Πρωταρχικής Ορφικής Νυκτός (Νυξ – Nichts).
Επτά διαμάντια περιέχει αυτός ο ευσύνοπτος τόμος, επτά πολύτιμα ευρήματα στην κρησάρα (στον αναγνωστικό ηθμό) αρχετυπικού χρυσοθήρα που αναζητά λέξεις, έννοιες, σπάνιες εκφράσεις, ανεκτίμητες ευγένειες, λεπτεπίλεπτες εκφάνσεις τής ζωής…
Ανθολογώ / κορφολογώ:
«Το μονοπάτι τής μελαγχολίας μου έσπευδε να συναντήσει ένα γιγάντιο κόσμο, που μιλούσε με πολλές μεν γλώσσες, αλλά στο βάθος αγωνιούσε για την έλλειψη επικοινωνίας» (σελ. 11).
«Ουρανοξύστες, πλούτη και πύργοι πολύπλοκων μηχανών κι εφευρέσεων στη μια πλευρά τής κοιλάδας. Και στην άλλη, τα πελώρια χέρια ενός σκεπτόμενου αποφασισμένου γίγαντα, που πασχίζει να τ’ αγκαλιάσει, να τους δώσει μια πύρινη πνοή πνευματικής ανύψωσης και μισό αιώνα ανένδοτης δικαιοσύνης» (σελ. 13).
«Οι παλιοί μύθοι των Ινδιάνων… που αντάμωσαν με των χλωμοπρόσωπων τις γαλάζιες και μαύρες ψυχές, τα δακρύβρεχτα μαντήλια, τις κουρασμένες πελεκημένες ιστορίες, τις καλπάζουσες προσδοκίες, τους εκφραστικούς και αιχμηρούς οφθαλμούς, τα ροζιασμένα χέρια που μπορούν ακόμη να χαϊδεύουν» (σελ. 15).
«Πορείες μέσα στα χιονισμένα φρύδια των φαραγγιών, οδοιπόροι φοβισμένοι ανάμεσα σε δηλητηριώδη φίδια κι απόκρημνα βράχια, πρωινά χωρίς ελπίδα αλλά με πίστη στους θησαυρούς τού απρόσμενου, πιστόλια καρφωμένα σε μέτωπα αθώων και κυνηγημένων» (σελ. 19).
Εμφανής η λυρική περιγραφικότητα σε αυτά τα αποσπάσματα, κι όχι μόνον.
Ψυχωφελής δρόσος σε παντέρημες ψυχές, αποστερημένες από τον πνευματικόν άρτον τον επιούσιον.
Η έγνοια για την αλήθεια και την ελευθερία της έκφρασης είναι κυρίαρχη στο ισχύον Αμερικάνικο Σύνταγμα.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στα Περιεχόμενα:
Ι. Ήταν δειλινό
ΙΙ. Μ’ ένα σκληρό αιματηρό αγώνα επιβίωσης
ΙΙΙ. Σπανιόλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί
- Απ’ την άλλη πλευρά του ποταμού οι αγριεμένοι ερυθρόδερμοι
- «Άγρια Δύση σε λατρεύουμε», ούρλιαζαν οι οπλισμένοι τυχοδιώκτες
- Έπρεπε να διανύσω πολύ δρόμο
VII. Κι ο μοναχικός μαχητής δεν σταματά να επιμένει.
Δεν χρειάζεται καν να τα σχολιάσουμε. Ο Ποιητής πώς μέσα σε λίγες λέξεις να συμπυκνώνει το άρωμα τής πολυστάλακτης εμπειρίας.
Ας τον ανακαλύψουμε μέσα στην έρημο που κατήντησε η πνευματική ζωή μας.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
https://konstantinosbouras.gr
