Ο Γιάννης Στεφανάκις [με γιώτα] είναι μια ιδιάζουσα έκλαμψη στην τελματωμένη, επαρχιακή, μη επιδραστική στο διεθνές προσκήνιο νεοελληνική μας μιζέρια. Είναι εξωστρεφής, «λίγο φιλόδοξος» (όπως δηλώνει ο ίδιος – σε πρόσφατη παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο «Επί λέξει»), είναι όμως μοναδικός κι ανεπηρέαστος με διακειμενικούς μετανεωτερισμούς και μάταιες αποδομήσεις. Φυσικά και υπάρχει μια αυτοκαταστροφικότητα στο έργο αυτού τού ξεχωριστού εικονοποιητή, του διακεκριμένου εκδότη τού σημαντικού και πολύπτυχου περιοδικό με την επωνυμία «Νέο Επίπεδο», ο λόγος του όμως κβαντικός: συμπληρώνεται από την εικόνα που επαναδραστηριοποιείται δια του λόγου μεταφραζομένη από μία έμπνευση-πηγή σε μια ιδιόλεκτο-στόχο (αλλά ουχί κι αυτοσκοπό). Ενυπάρχει και κοινωνούμενο μήνυμα και απεύθυνση και κοινωνική-πολιτική κριτική και ιδεολογική στράτευση και φιλειρηνική διάσταση στο πολυποίκιλο έργο ενός αναγεννησιακού καλλιτέχνη που επαληθεύει τον ρωμαϊκής κοπής (αλλά ελληνικής εμπνεύσεως) όρο «ποιητής-προφήτης» (“poeta vates”). Φίλεργος, χειρουργεί όπως ο μεταξοσκώληκας πλέκει. Θαρρείς και το ποιητικό έργο δεν χωράει το εικαστικό του όραμα. Θαρρείς κι η υλοποιημένη εικονοπλασία του παραμένει ανολοκλήρωτη δίχως τού Λόγου το συμπλήρωμα. Αντιστασιακός, αντικαθεστωτικός, αλλά και κατεστημένος, όπως φαίνεται από την καθολική αποδοχή των συνυπογραφόντων και συνυπογραφουσών αυτόν τον τόμο, που διακρίνονται από διαφορετικούς βαθμούς εντάξεως στην κοινωνική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με κορυφαίο τον συνήθως απόμακρο κι υπαρξιακό στοχαστή-ποιητή Πάνο Κυπαρίσση που δεν μας έχει συνηθίσει να ομιλεί και να γράφει περί τού έργου άλλων συγχρόνων του. Στον αντίποδα, ο επίσης απόμακρος, αυτοσαρκαστικός κι αυτόχρημα ειρωνικός πολυδιάστατος Κώστας Θ. Ριζάκης που υπονομεύει κάθε απόπειρα στείρας σοβαροφάνειας κι είναι τόσο ποιητής όσο και αμφισβητίας των «τα φαιά φορούντων».

Ανάμεσα στα φιλολογικά κείμενα και δύο τεχνοκριτικές από σημαντικές κυρίες τής εμπόλεμης εικαστικής μας εκθεσιακής επικαιρότητας: τής Κατερίνας Κοσκινά και τής Αννίτας Πατσουράκη. Ακάματες κι οι δύο, επιμένουν να εμπλουτίζουν την ευρωπαϊκή μας απομόνωση με διακριτικές αποδομήσεις τού Άφατου.

Κορυφαίος ο τεχνοκριτικός, ομότιμος Καθηγητής τού ΕΚΠΑ Μάνος Στεφανίδης.

Όταν μιλάμε για τους άλλους, μέσα από τον βαθμό εστίασης και ανάλογα από την οπτική μας γωνία, αποκαλύπτουμε συνεκδοχικά τον εαυτό μας μεταφράζοντας το ίδιον έργο σε λόγια πεζοτραγουδιστά, που διευκολύνουν όμως τον επαρκή μελετητή να δει μέσα από τις λέξεις και να διαγράψει την δική του γκάμα στην βεντάλια τού πόθου για το Αιώνιο, για την υπέρβαση τής θνητότητας μέσω ΤΟΥ ΈΡΓΟΥ.

Το Έργο όμως μένει και ακολουθεί τις προθανάτιες εκφωνήσεις. Έτσι, οι πολύχρωμοι πίνακες στο τέλος ετούτου τού διαφωτιστικού βιβλίου μιλούν από μόνοι τους με την δική τους φωνή, «όχι με τη φωνή (των άλλων) που μας αρέσει» (για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη).

Χρώματα αρχετυπικά πάνω στη σκληρή χαρακιά τού μαύρου πάνω στο άσπρο (tabula rasa) αντιστρέφονται στη συνείδησή μας αποδεικνύοντας την αντιθετική δραματικότητα ενός κόσμου που χάνει κάθε φορά που γίνεται προφορικός.

Σταματώ λοιπόν εδώ αρκούμενος στο ελάχιστο, στο ενδεικτικό.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

https://konstantinosbouras.gr